The Hunger Games! (2012)

Υπόθεση:  Κάθε χρόνο ένα αγόρι κι ένα κορίτσι ηλικίας 12-18 ετών από κάθε Περιφέρεια λαμβάνουν μέρος στους Αγώνες Πείνας, ένα έθιμο που ξεκίνησε 74 χρόνια πριν για να "συνετίσει" τους πολίτες μετά από μία αποτυχημένη εξέγερση. Οι Αγώνες στην πραγματικότητα μετατρέπονται σε ένα καθαρά τηλεοπτικό προϊόν. Μόνο ένας μπορεί να επιβιώσει! Πόσα μπορούν να θυσιαστούν, όμως, για τη νίκη;

Μία από τις μεγαλύτερες παραγωγές και μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της φετινής χρονιάς. Η Katniss (Jennifer Lawrence), ένα ελεύθερο και ατίθασο πνεύμα, προσφέρεται να πάρει τη θέση της μικρής της αδελφής όταν εκείνη επιλέγεται να συμμετέχει στους Αγώνες Πείνας. Αν και φαινομενικά απρόσιτη, μαθαίνει να "παίζει" το παιχνίδι της δημοσιότητας. Οι Αγώνες καλύπτονται τηλεοπτικά για εμπορικούς και όχι μόνο λόγους. Όλα μετριούνται με νούμερα τηλεθέασης και μόνο αυτός που κερδίζει τις εντυπώσεις μπορεί να επιβιώσει. Αλλά όλα αυτά μοιάζουν φυσικά για μία τηλεόραση που νομιμοποιεί τις δολοφονίες, ακόμα και παιδιών, στο βωμό ενός παιχνιδιού και στην προσπάθεια ελέγχου μέσω εκφοβισμού του πλήθους. Η ηρωίδα δε μοιάζει να συμφωνεί και να εντάσσεται σε αυτούς τους κανόνες και παίζει το παιχνίδι με το δικό της τρόπο.

Η ταινία σε γενικές γραμμές είναι μία αρκετά καλή ταινία δράσης. Καταφέρνει να κρατήσει σε καλό επίπεδο το σασπένς και να περάσει έμμεσα αρκετά μηνύματα. Η φωτογραφία είναι αρκετά φυσική και τα σκηνικά εντυπωσιακά. Τα εφέ, αν και ορατά, προσαρμόζονται στο περιβάλλον. Πρόκειται για άλλη μία μεταφορά ενός πετυχημένου βιβλίου (θυμηθείτε Harry Potter και Twilight). Η ταινία επικεντρώνεται και στηρίζεται  κυρίως στην ηρωίδα, και όχι άδικα. Και αρκετοί "δεύτεροι ρόλοι" όμως καταφέρνουν να κερδίσουν τα βλέμματα. Η ιδέα και η αισθητική της ταινίας είναι γνώριμη καθώς φαίνεται να έχει στοιχεία τόσο από το "The Truman Show" όσο κι από τα χρώματα του "Charlie and the Chocolate Factory". Τα κοστούμια συμβαδίζουν, με τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων, ενώ σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον καταφέρνουν να συνυπάρξουν με περίεργο αλλά αρμονικό τρόπο, η υψηλή τεχνολογία και υπονοούμενα του παρελθόντος (από υπερσύχρονα στούντιο και υπολογιστές έως τόξα). Αποτελεί ένα σαφές σχόλιο και προβληματισμό για την σύγχρονη και μελλοντική τηλεοπτική και όχι μόνο παγκόσμια πραγματικότητα. Παρόλα αυτά, δεν λείπουν και τα αρνητικά στοιχεία. Η διάρκεια της ταινίας είναι μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να κουράζει σε κάποια σημεία. Το ζευγάρι, κατά τη γνώμη μου, δεν καταφέρνει να πείσει για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων του. Επιπλέον, το τέλος της νομίζω ότι είναι κάπως απότομο με αποτέλεσμα να αφήνει ένα μικρό ερωτηματικό. Ίσως στην προσπάθειά του να δημιουργήσει αναμονή για τις επόμενες ταινίες. Όσοι αγαπούν το είδος θα βρουν αρκετές αναφορές σε προηγούμενα έργα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ταινία δεν παρουσιάζει έναν ολοκληρωμένο νέο μυθιστορηματικό – κινηματογραφικό κόσμο. Έχει όλα τα συστατικά για να γίνει μία μεγάλη επιτυχία: δράση, εφέ, ρομαντισμό, δράμα… Εν αναμονή, λοιπόν, της συνέχειας!

Δείτε ακόμα: The Hunger Games: Catching fire