Dead Poets Society - Krouela's View!

Allo,allo,

   Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Πώς περνάτε; Ζεσταίνεστε;…Άντε καλέ γιατί;… Εγώ πάλι πέρασα πολύ ωραία,(άσχετα κι αν προκάλεσα λίγη ταραχή, σεισμούς, καταιγίδες κ.ά.) αν εξαιρέσει κανείς τα 60 σκαλιά που έπρεπε να ανεβαίνω για κάποιες μέρες(άλλοτε 2 κι άλλοτε 3 φορές την ημέρα), αλλά επειδή είμαι καλός άνθρωπος, δεν θα το κάνω θέμα (τουλάχιστον, όχι μεγάλο θέμα).

    Κι εκεί που σκεφτόμουν με ποια ταινία να ξεκινήσουμε τη νέα σεζόν, τσουπ πάει ο Robin Williams, αυτοκτόνησε. Κόκαλο η δικιά σας. Αλλά επιβεβαιώνομαι, δεν έχω παράπονο, το χρήμα, η δόξα, τα φώτα,  η αναγνώριση δεν φέρνουν την ευτυχία και την ηρεμία που ίσως να θέλουν κάποιοι στη ζωή τους. Οκ, το χρήμα ίσως να διευκολύνει τη ζωή και να την κάνει πιο άνετη, αλλά δεν μπορεί να καλύψει το κενό, που ίσως να αισθάνεται κάποιος στην καρδιά του. Οκ, μπορεί όντως κάποιος να έχει το μεράκι και τα προσόντα να γίνει ηθοποιός και μάλιστα πολύ καλός, αλλά θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται( να εγώ για αυτό  π.χ. δεν έγινα ηθοποιός- χαχααχαχα!!!). Η μοναξιά, η θλίψη, η απογοήτευση, η κατάθλιψη, είναι προβλήματα που ισοπεδώνουν τους ανθρώπους…

    Η απώλεια ενός τόσο σημαντικού ηθοποιού, κωμικού, δραματικού κοινωνικού, είναι δυσαναπλήρωτο, αλλά όλοι κάποια στιγμή θα…οπότε…η ζωή συνεχίζεται. Και πολύ καλά μάλλον καταλάβατε, σήμερα θα σας γράψω για μια ταινία του Robin Williams, στο πρόσωπο του οποίου επιβεβαιώνεται ότι το γέλιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο καθρέπτης- κάλυμμα της ψυχής του. Την είχα στη λίστα μου, την πρότεινε και το αφεντικό- αρχισυντάκτρια- φίλη  και είπα why not? Και την είδα…εξαιρετική ταινία, εξαιρετική ερμηνεία…Oh captain, my captain.

   Με πιάσατε;… η ταινία μας λοιπόν για σήμερα είναι το Dead poets society ελληνιστί «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Η ταινία διαδραματίζεται στην αριστοκρατική και συντηρητική Ακαδημία Γουέλτον στο Βερμόντ το 1959 και αφηγείται την ιστορία ενός καθηγητή που εμπνέει τους μαθητές του διδάσκοντάς τους ποίηση. Πρωταγωνιστούν οι Ρόμπιν Γουίλιαμς, Ρόμπερτ Σον Λέοναρντ, Ίθαν Χοκ, Τζος Τσαρλς και Γκέιλ Χάνσεν.

    Ακαδημία Γουέλντον, σχολή για αγόρια, έτος 1959. Οι μαθητές γνωρίζονται με τον καινούριο καθηγητή τους, τον κύριο Kίτινγκ, και κάτι αρχίζει να συμβαίνει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο κύριος Κίτινγκ δεν δείχνει καθόλου να ενστερνίζεται τις μεσοαστικές αντιλήψεις των γονιών τους. Το σχολείο όμως θέλει να «μοιάζει» με τις αντιλήψεις αυτές. Οι έφηβοι μαθητές πρέπει να διαπαιδαγωγούνται με τέτοιο πνεύμα ώστε, χωρίς αντιστάσεις, να γίνουν υποδειγματικοί πολίτες ακολουθώντας το αδιαπραγμάτευτο τετράπτυχο «Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Διάκριση».

Ο ντροπαλός Τοντ Άντερσον πηγαίνει στην Ακαδημία Γουέλτον, όπου ο μεγαλύτερός του αδερφός είχε αριστεύσει. Ο συγκάτοικός του, Νιλ, αν και πολύ έξυπνος και δημοφιλής, δέχεται μεγάλη πίεση από τον υπερπροστατευτικό πατέρα του. Οι δυο τους, μαζί με άλλους φίλους τους, γνωρίζουν τον καινούριο δάσκαλο αγγλικών, τον Καθηγητή Κίτινγκ. Ο Κίτινγκ, ο οποίος είχε φοιτήσει στην Ακαδημία Γουέλτον, τους συστήνει στην άτυπη μυστική λέσχη λογοτεχνίας «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών». Εκεί ο Κίτινγκ θα ενθαρρύνει τους μαθητές του να πάνε κόντρα στο σύστημα και να είναι σοφοί και όχι ηλίθιοι, όταν θα διαμαρτύρονται εναντίον του. Ο καθένας από τα παιδιά θα το κάνει με τον δικό του τρόπο, και η ζωή τους θα αλλάξει για πάντα.

    Το βασικό μότο διδασκαλίας του ήταν να βλέπουν τα πάντα με διαφορετικό τρόπο. Αυτό ήθελε από τους μαθητές του, για αυτό τους έσκισε την εισαγωγή από τα βιβλία, για αυτό τους αποκάλυψε την λέσχη στην οποία ήταν μέλος, για αυτό τους έσπρωχνε να καταλάβουν  τις ικανότητες και τις φοβίες τους και φυσικά να τις ξεπεράσουν. ‘Άλλωστε για αυτό είναι οι καθηγητές, μάλλον για αυτό θα έπρεπε να είναι! Μην ξεχνάμε ότι είναι παιδαγωγοί δηλ. θα πρέπει να καθοδηγούν τους μαθητές προς τη σωστή κατεύθυνση, να τους παρουσιάζουν τις επιλογές που έχουν και να αξιοποιούν τις δυνατότητές τους, για να μην μετανιώσουν για κάτι που δεν έκαναν στη ζωή τους ή πολύ απλά να είναι μερικοί από «αυτούς που ζουν ζωές ήσυχης απελπισίας».

     Πόσο θα ήθελα κάποια στιγμή να μπορέσω να κάνω και εγώ το ίδιο για τους δικούς μου μαθητές. Γιατί ας μην κρυβόμαστε καλοί οι βαθμοί, αλλά η ηθική ικανοποίηση ενός καθηγητή έρχεται, όταν βλέπει τους μαθητές του να έχουν πετύχει τους στόχους τους και να έχουν κάνει τα όνειρα τους πραγματικότητα. Και αυτή την ικανοποίηση θα ήθελα να την νοιώσω. Όπως την ένιωσαν για μένα(αν την ένιωσαν βέβαια) οι δικοί μου καθηγητές και κυρίως ο φιλόλογός μου , έτσι θα ήθελα κι εγώ. Βέβαια, είμαι νομίζω ακόμα μικρή για κάτι τέτοιο, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

  Και κλείνοντας δεν θα μπορούσα παρά να κλέψω κάτι από ταινία που μου άρεσε, ελπίζοντας άλλη μια φορά να μην ζητήσουν πνευματικά δικαιώματα.

«Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό, θέλησα να ζήσω βαθειά, να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής. Να αποδιώξω ό,τι δεν ήταν ζωή κι όχι όταν πεθάνω να ανακαλύψω ότι δεν έζησα»

                         

                                                                          Xoxo, Κρουέλα.