Cinema Paradiso-Krouela's view!

Allo, allo,

    Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Καλό μήνα, καλή βδομάδα να έχουμε!!! Και φυσικά καλή «σχολική» χρονιά…Πως περάσατε; Ξεκουραστήκατε; Κάνατε τα μπανάκιά σας;

     Ξεκινώντας τη νέα season αποφάσισα να σας γράψω για μια πολύ αγαπημένη μου ταινία. Την είχα δει για πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια, όταν ακόμα ήμουν έφηβη, και όμως τολμώ να πω ότι με στιγμάτισε στην κρίσιμη ηλικία στην οποία ήμουν για το υπόλοιπο της ζωής μου.

    Πρόκειται για μία ταινία του Τζιουζέπε Τορνατόρε, που είναι μάστορας σε ταινίες νοσταλγίας με άρωμα από άλλες εποχές που όλα είναι πιο αγνά και γλυκά και καταφέρνει να μας μεταδώσει κάτι από τη δόξα του λαϊκού ιταλικού σινεμά. Δικαιολογημένα τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο του Φεστιβάλ Καννών κι έγινε μεγάλη παγκόσμια επιτυχία το  «Σινεμά ο Παράδεισος». Πρόκειται για την ιστορία ενός διάσημου σκηνοθέτη - αυτοβιογραφική ταινία μάλλον - ο οποίος θυμάται τα παιδικά του χρόνια και το Cinema Paradiso, όπου ο Αλφρέντο, υπεύθυνος για την προβολή των ταινιών, στο σινεμά της γειτονιάς, τον έκανε να αγαπήσει τον κινηματογράφο! Ο σκηνοθέτης-πρωταγωνιστής επιστρέφει στο σπίτι του, σε ένα χωριό της Σικελίας για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια και θυμάται την πρώτη του αγάπη, την Ελένα, η οποία εξαφανίστηκε ξαφνικά από τη ζωή του, πριν ακόμη φύγει για τη Ρώμη...

Ένα κλασσικό αριστούργημα που έχει σημαδέψει τη ζωή των περισσότερων από όσους το έχουν δει. Ο Τζιουζέπε Τορνατόρε ζωγραφίζει σε έναν πολύχρωμο καμβά τους χαρακτήρες του με τέτοιο τρόπο, ώστε ο καθένας να ταυτίζεται με έναν τουλάχιστον από αυτούς...Η αίθουσα του κινηματογράφου είναι για το χωριό το μέρος που όλοι χαλαρώνουν, συναντιούνται και παρακολουθούν τις προβολές κάνοντας συγχρόνως και τις καθημερινές τους δουλειές.
    Τα μηνύματα της ταινίας ότι ο κινηματογράφος είναι τρόπος ζωής και ότι ποτέ δεν πρέπει να διαγράφεις την παιδικότητα από μέσα σου στέκονται αναλλοίωτα στο χρόνο... Είναι μία ιστορία νοσταλγική, που μιλάει για χαμένες, σπαταλημένες ζωές και για πραγματικές αγάπες.

    Όταν ο Τζουζέπε Τορνατόρε πέρασε τον 9χρονο Σαλβατόρε Κάσιο από ακρόαση, το μόνο που τον ρώτησε on camera ήταν «τι είναι το σινεμά για αυτόν». Το αγοράκι σκέφτηκε λίγο και απάντησε με μάτια κάρβουνο που έλαμπαν κι αυτό το διαβολικά γλυκό χαμόγελο: «μα, μια μεγάλη τηλεόραση!» Ο Τορνατόρε έσκασε στα γέλια και τον έκλεισε για την ταινία. Αυτή του η παιδική φυσικότητα ήταν όσα έψαχνε κι ακόμα παραπάνω. Μάλιστα του άφησε το πραγματικό του όνομα - το Τότο της ταινίας, δεν είναι παρά το σισιλιάνικο υποκοριστικό του μικρού Σαλβατόρε. Ο Σαλβατόρε 25 χρόνια μετά θεωρεί ότι η ταινία έχει καταφέρει πολλά περισσότερα από βραβεία. «Στο σημερινό κόσμο, σ' έναν κόσμο δυστυχίας και κρίσης, η ταινία είναι ακόμα πιο σημαντική. Το ''Σινεμά ο Παράδεισος'' μιλάει για τη δύναμη που σου δίνει το σινεμά να ονειρεύεσαι. Βλέπουμε στην ταινία τον κόσμο να πηγαίνει σινεμά για να αφήσει τα προβλήματά του πίσω και να ονειρευτεί. Αυτό πρέπει να κρατάμε κάθε φορά που βλέπουμε την ταινία: ότι πεισματικά πρέπει να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε...»

     Και θα συμφωνήσω με αυτό. Δυστυχώς στην κοινωνία στην οποία βρισκόμαστε, κάποιοι φοβούνται τα όνειρα γιατί φοβούνται να τα σκεφτούν, να τα εκφράσουν, φοβούνται το αύριο, φοβούνται ότι ίσως  πληγωθούν, ότι ίσως δεν υπάρχει λόγος να ονειρεύονται, αφού δεν πρόκειται να γίνουν πραγματικότητα. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι ασχολούνται περισσότερο με το να ερμηνεύσουν τα όνειρα που βλέπουν όταν κοιμούνται, παρά τα πράγματα που βλέπουν όταν είναι ξύπνιοι.

    Κλείνοντας αυτό το post της νέας season θα σας παρότρυνα να δείτε την ταινία του Τορνατόρε αν δεν την έχετε δει και φυσικά να συνεχίσετε να ονειρεύεστε. Και φυσικά θα δανειστώ κάτι να γράψω, σήμερα από τον

Antoin de Saint-Exupery: «Κάνε τη ζωή σου ένα όνειρο και το όνειρό σου πραγματικότητα», γιατί πρέπει να ονειρεύεσαι σαν να είναι να ζήσεις για πάντα, να ζεις σαν να είναι να πεθάνεις σήμερα.

                                                               Xoxo, Κρουέλα.

P.S. οκ και το τελευταίο κλεμμένο είναι, από τον James Dean…xoxo