Love Actually-Krouela's view!

Allo,allo,

   Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Πώς περνάτε; Κρυώνετε; Είδατε χιόνι; Εγώ δυστυχώς όχι. Τόσα χρόνια που μου ήταν εύκολο να δω σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, δεν έτυχε, τώρα που έχω φύγει βρήκε να πέσει. Τέσπα, θα το προσπεράσω…

Λοιπόν, σκεφτόμουν για άλλη μια φορά, για ποια ταινία να σας πρωτογράψω μέχρι που θυμήθηκα ότι το Σάββατο είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Μια γιορτή γεμάτη έρωτα και έντονα συναισθήματα. Για μένα τόσα χρόνια ήταν μια απλή γιορτή και μοναχική. Μοναχική αφού είτε το άλλο, υποτίθεται μισό βρισκόταν μακριά είτε ήμουν μόνη από προσωπική πάντα επιλογή. Φέτος, ευτυχώς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Με κυνήγησε (νταξ δεν σκοτώθηκε κιόλας), τον ταλαιπώρησα θέλω να ελπίζω, ταλαιπωρηθήκαμε αλλά στο τέλος…

Ο θεός του έρωτα λοιπόν, ήταν καρπός της θεάς της ομορφιάς Αφροδίτης και του θεού του πολέμου Άρη. Ο συγκεκριμένος εορτασμός χάνεται στα βάθη του χρόνου φτάνοντας μέχρι την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τώρα τι και πώς αφήστε το καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου. Στην Ελλάδα ο εορτασμός καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 1977.

Η ταινία μας λοιπόν για σήμερα εννοείται ότι ανήκει στη φούξια κατηγορία. Είναι μια ταινία έντονων συναισθημάτων. Το Love actually παρουσιάζει πολλούς διαφορετικούς  χαρακτήρες που πλάστηκαν αριστουργηματικά σε μια ταινία. Γιατί είναι δύσκολο να συγκεντρώσεις τόσους ηθοποιούς σε μια ταινία και το πρόσημο να είναι θετικό. Το Love actually όμως τα κατάφερε.

Έτσι έχουμε έναν ροκ σταρ που τα είχε όλα και τώρα κάνει ό,τι μπορεί για να ξαναβρεθεί στα charts . Ο πρωθυπουργός Χιου Γκραντ που για χάρη μιας κοπέλας απορρίπτει την πολιτική που επιβάλλει ο πλανητάρχης. Ο τυπάς που ρίχνει 4 γκόμενες σε ένα ταξίδι προς Αμερική. Ο πιτσιρικάς που μαθαίνει για τα κορίτσια και κάνει ό,τι μπορεί για  να εντυπωσιάσει. Όταν εκείνη λοιπόν φεύγει για Αμερική την κυνηγά για να της σκάσει ένα φιλί στο μάγουλο. Last but not least ο ερωτευμένος που κάποια στιγμή πρέπει να αντιγράψεις. Είναι η σκηνή που άλλαξε ριζικά τα love scenes της δεκαετίας. Το τέχνασμα του Mark στην Keira Knightley με τα χαρτόνια είναι η πλέον διάσημη σκηνή της ταινίας αλλά και ένα κόλπο που έχω ακούσει από αρκετούς ότι θα ήθελαν κάποια στιγμή να το κάνουν στη γυναίκα της ζωής τους. Μέχρι την επόμενη σκηνή που θα κλέψει την παράσταση, εγώ θα αποθεώνω αυτήν.

Και καθώς φτάνω στο τέλος, ξέρω  ή μπορώ τουλάχιστον να φανταστώ ότι μια τέτοια μέρα δεν θα θέλατε να είστε μόνες και μόνοι. Όμως μην μου στεναχωριέστε, γιατί ο έρωτας μπορεί να σας βρει στην επόμενη γωνία, εκεί που δεν το περιμένετε. Αυτό όμως δεν μπορείτε να το ξέρετε σίγουρα θα μου πείτε. Και θα συμφωνήσω. Ο έρωτας πιστεύω ότι δεν πρέπει να είναι μπαμ και κάτω, γιατί το ίδιο εύκολα μπορεί να φύγει. Ο έρωτας ως συναίσθημα αναπτύσσεται σιγά σιγά, θέλει το χρόνο του. Να είστε σίγουρες και σίγουροι ότι ο άνθρωπος δίπλα σας αξίζει να είναι το αντικείμενο του έρωτάς σας και εν συνεχεία να δεχθεί την αγάπη σας, άλλο ένα ωραίο και δυνατό συναίσθημα. Τέτοια συναισθήματα νομίζω ότι όλοι πρέπει και αξίζει να ζήσουμε κάποια στιγμή. Να ξέρουμε ότι κάποιος είναι εδώ για μας, θα μας ακούει όταν μιλάμε για το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό, να μας παίρνει αγκαλιά ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος.

Να δίνεις και να παίρνεις πραγματική αγάπη από αυτούς που αγαπάς, αξία ανεκτίμητη, γιατί τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα.

                                                                                                                          Xoxo,Κρουέλα.

P.S. Γιατί ξέρεις τι μετράει τελικά; Ποια χέρια θα σε αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει στα αστέρια. Δεν έχει ταυτότητα ο έρωτας.