All is lost (2013)!

Ένας άντρας, χωρίς όνομα και παρελθόν, βρίσκεται να ταξιδεύει στη μέση του Ινδικού Ωκεανού. Μετά από μία σφοδρή καταιγίδα βρίσκεται ναυαγός παλεύοντας για την επιβίωση. Η υπόθεση γνώριμη, καθώς μοιάζει να ακροβατεί ανάμεσα στο Cast Away ("Ναυαγός") και στο Life of Pi.

Ξεκινώντας από τα θετικά, δε μπορεί κάποιος να παραβλέψει την ερμηνεία του Robert Redford, στην πιο ώριμη φάση του, που καταφέρνει να κρατήσει μόνος του ολόκληρη την ταινία, μόνο, ουσιαστικά, με τις εκφράσεις του. Επιπλέον, η φωτογραφία της ταινίας και η εικόνα είναι πάρα πολύ καλή, σε σκηνοθεσία του J.C. Chandor.

Εκείνο όμως που μου έμεινε προσωπικά, ήταν οι απορίες που μου δημιούργησε η ταινία βλέποντάς την. Μπορεί άραγε μία ταινία χωρίς διάλογο (έστω και εσωτερικό) να κρατήσει τον θεατή; Κι έπειτα οι σκηνοθετικές/σεναριακές απορίες: Πως γίνεται ένας άνθρωπος που φαίνεται να γνωρίζει (τουλάχιστον τους βασικούς) κανόνες επιβίωσης, να κάνει τέτοια "λάθη"; (όπως στην τελευταία σκηνή). Πως γίνεται μία φουσκωτή σχεδία να "αντέχει" περισσότερο σε μία καταιγίδα από ένα (έστω και χτυπημένο) καράβι; Πως γίνεται μία σχεδία να αναποδογυρίζει δύο φορές και παρόλα αυτά τα πράγματα (κυρίως τα μικροπράγματα) να παραμένουν στη θέση τους; Κι αν τα ερωτήματα αυτά μπορούν εύκολα να απαντηθούν με την απάντηση πως εξυπηρετούν το σενάριο, είναι ακριβώς αυτή η υπερβολή του που το κάνει να μοιάζει τραβηγμένο σε σχέση με το φινάλε του (κάτι που συμβαίνει και στο Gravity).

Αν όμως θελήσουμε να ακολουθήσουμε το "στίγμα" των τίτλων τέλους όπου ο ήρωας χαρακτηρίζεται ως ο "δικός μας άνθρωπος", τότε ίσως θα μπορούσαμε να δούμε αυτό το ταξίδι επιβίωσης υπό το πρίσμα μιας αλληγορίας.

Παρόλο που η προσπάθεια του Robert Redford είναι δύσκολη και αξιόλογη, θεωρώ προσωπικά ότι θα μπορούσε να υποστηριχθεί καλύτερα σεναριακά.

 

Trivia:

• Το σενάριο είναι γραμμένο μόλις σε 32 σελίδες.
• Είναι η πρώτη φορά που μία ταινία έχει μόνο έναν ηθοποιό κι έναν σκηνοθέτη/ σεναριογράφο αλλά έντεκα παραγωγούς.

*Πηγές: imdb.com