Kramer VS Kramer (1979) - Krouela's view

Allo,allo

   Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Ξέρω ότι σας έλειψα γι’ αυτό επανήλθα, εννοείται βέβαια ότι και εσείς μου λείψατε, αλλά αυτό το αφεντικό-αρχισυντάκτρια-φίλη δεν σταμάτησε να ανεβάζει, με αποτέλεσμα αν έγραφα κάτι να περνούσε απαρατήρητο. Κι αυτό δεν θα μου άρεσε οφείλω να πω σαν γνήσια ταυρίνα…

    Σε αυτό λοιπόν το post αποφάσισα να σας μιλήσω για μια αγαπημένη μου ταινία, η οποία πάντα με κάνει να συγκινούμαι, εντάξει να βουρκώνω, καλά καλά να κλαίω σαν μικρό παιδί. Παίζουν γνωστοί ηθοποιοί, στα νιάτα τους όμως μιας και η ταινία είναι του 1979 (ήμουν αγέννητη τότε, yes!), έχει πάρει όσκαρ καλύτερης ταινίας, α’ ανδρικού, β’ γυναικείου, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης σκηνοθεσίας.

   Και για όσους δεν κατάλαβαν (νταξ ούτε κι εγώ θα καταλάβαινα, τα googlαρα για να σας τα γράψω) θα σας γράψω για το Kramer Vs. Kramer. Είναι από αυτές τις ταινίες που όταν την βλέπεις κάνεις ότι είσαι πολύ σκληρός για να κλάψεις ή έστω να συγκινηθείς μπροστά σε άλλους. Την πρώτη φορά που την είδα λοιπόν, ήταν με ένα πολύ δικό μου και αγαπημένο άτομο, που πλέον δεν είναι στη ζωή, και που έκλαιγε σαν μικρό παιδί, ενώ εγώ κράτησα χαρακτήρα, μην βγάλω το προσωπείο του σκληρού ταύρου, που δεν κλαίει, ούτε δείχνει τα συναισθήματά του μπροστά σε άλλους (σε αντίθεση με τώρα, μάλλον θα φταίει ο ωροσκόπος μου, κι αυτός ταύρος τι να κανω;). Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατάκα που μου είπε μόλις τελείωσε η ταινία, με κόκκινη μύτη και γυαλιά θολωμένα… «Να ο λόγος που πουλάει χαρτομάντηλα η softex», εκείνη τη στιγμή δεν την κατάλαβα είναι αλήθεια, αλλά ήμουν και μικρή (χα!).

   Τώρα τόσα χρόνια μετά, έχοντας πλέον συνδέσει άρρηκτα αυτή την ταινία με αυτό το άτομο, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοούσε και πλέον ούτε η softex  μου φτάνει όταν παίρνω την απόφαση να τη δω... Κι αυτή την απόφαση την πήρα σήμερα τα ξημερώματα ακούγοντας τη βροχή να πέφτει και να χτυπά το παράθυρό μου.

    Για να σας βάλω στο θέμα, θα σας μάθω βλέπουμε την Τζοάνα (Μέριλ Στριπ) αδυνατώντας να αντέξει την προσήλωση του άντρα της στην καριέρα του να τον εγκαταλείπει (παίρνοντας 2000 δολάρια που όπως είπε τα είχε πριν παντρευτούν), αφήνοντάς του τη φροντίδα του ανήλικου γιού τους. Επανέρχεται  15 μήνες αργότερα και ζητά το παιδί. Ο σύζυγος ο Τεντ (Ντάστιν Χόφμαν) αρνείται, και ξεκινά δικαστικός αγώνας, προκειμένου να της ανατεθεί η επιμέλεια. Το θέμα είναι αρκετά ζόρικο μιας και σπάνια βλέπουμε η γυναίκα να εγκαταλείπει όχι μόνο τον άντρα αλλά και το παιδί της. Η αρχή όπως είναι φυσικό, είναι δύσκολη μέχρι να προσαρμοστούν, γιατί μέχρι την προσαρμογή τους έχει προηγηθεί μια περίοδος κατά την οποία πατέρας και γιος τσακώνονται, μαθαίνουν ουσιαστικά ο ένας τον άλλον από την αρχή και σιγά σιγά αγαπιούνται, όχι ότι δεν αγαπιούνταν και πριν, απλά τώρα με την απουσία της μητέρας γίνεται πιο έκδηλη και πιο ουσιαστική αυτή η αγάπη.

     Στην ταινία βλέπουμε και τον μικρούλη Billy (που θέλω πολύ να τον τσιμπήσω- χωρίς παρεξήγηση) να χάνει τη μητέρα του, να τη ζητάει, να κατηγορεί τον εαυτό του που έφυγε η μάμα του, να κατηγορεί τον πατέρα ότι τον ξεχνάει, να προσπαθεί να τον κάνει ό,τι θέλει χωρίς μεγάλη επιτυχία και μέσα σε όλα αυτά ο πατέρας να έρχεται αντιμέτωπος με την πίεση της δουλειάς του. Χαρακτηριστική είναι η φράση του διευθυντή του όταν μαθαίνει ότι τον εγκατέλειψε η γυναίκα του και δεν θέλει να αποσπαστεί το μυαλό του από τη δουλειά του και γι’ αυτό ακριβώς γυρίζει και του λέει «Να μην σκέφτομαι ότι ανησυχείς για το παιδί». Κάτσε ρε φίλε, για χαλάρωσε λιγάκι! Εσύ δηλ. αν είχες παιδί, θα αδιαφορούσες; Αν σηκωνόταν η γυναίκα σου κι έφευγε και σου το άφηνε τι θα έκανες; Θα το πήγαινες σε συγγενείς όπως συμβούλεψες τον Τεντ; Παιδί σου είναι, αίμα σου, θα άντεχε η καρδιά σου να το κάνεις; (ας το καλό, συγχύστηκα!)

   Στην ταινία βλέπουμε και κάτι διαχρονικό αφού, όπως στα διαζύγια που παίρνουν σήμερα (δυστυχώς, αλλά αν είναι για καλό πρέπει) γονείς, δυστυχώς βλέπουμε τα παιδιά συχνά να κατηγορούν τους εαυτούς τους, κι αυτό το βλέπουμε και στην ταινία αφού ο μικρούλης σε ένα γράμμα της μητέρας δεν θέλει να ακούσει τι γράφει υποστηρίζοντας ότι «Δεν με νοιάζει, έφυγε γιατί ήμουν κακό παιδί». Οι αγαθές και αθώες σκέψεις ενός μικρού παιδιού, που δεν μπορεί να καταλάβει, ή δεν θέλει να καταλάβει και να δικαιολογήσει την κίνηση αυτή της μητέρας του και γι’ αυτό πνίγει τον πόνο του στα ντόνατς (με σοκολάτα) που έχει δίπλα του.

   Δεν θα σταθώ στο ότι η μητέρα έφυγε, ήταν επιλογή της, ίσως να πνιγόταν,  να μην μπορούσε άλλο με αυτόν που επέλεξε να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Θα σταθώ στο ότι άφησε το παιδί. Πώς το άντεξε αυτό; Μήπως δεν το αγαπούσε αρκετά; Μήπως ήθελε κι αυτή να κάνει καριέρα; Πώς άντεχε να μην το βλέπει, να μην το μυρίζει; Εδώ γνωστές μου αφήνουν το παιδί στη γιαγιά του για λίγες ώρες ή για το σκ και δεν σταματούν να παίρνουν τηλέφωνο για το αν έφαγε, αν ήπιε νερό, αν γέμισε το μπεμπιλίνο, για χίλια δυο. Όσο άσχημα κι αν περνούσε, ας το έπαιρνε μαζί της ή ας καθόταν κάτω  με τον άντρα της κι ας το συζητούσε. Δεν μπορεί ένας γονέας είτε πρόκειται για τον πατέρα είτε για την μητέρα, να σηκώνεται και να φεύγει έτσι επειδή του κάπνισε και δεν μπορεί άλλο τον άλλο σύντροφο, στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά. Αν δεν υπάρχουν, κάνε ό,τι θες δεν με αφορά, αλλά όταν υπάρχουν παιδιά, αλλάζει το θέμα. Το παιδί στιγματίζεται για μια ολόκληρη ζωή από την κίνηση αυτή, πέρα από το ότι κατηγορεί τον εαυτό του, έχει πρόβλημα και στον τρόπο που θα αναπτύξει τις δικές του σχέσεις στο μέλλον, αφού θα δυσκολεύεται να εμπιστευτεί κάποιον και να δημιουργήσει μαζί του αυτό που ποτέ δεν είχε ή μάλλον που είχε και για κάποιον λόγο σταμάτησε να έχει.

   Από τη στιγμή που αποφασίζεις να δημιουργήσεις οικογένεια και να φέρεις ένα πλάσμα σε αυτό τον κόσμο, ανεξάρτητα από το πώς είναι αυτός ο κόσμος, πλέον δεν πρέπει να σε ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός σου, έχεις ένα πλάσμα απέναντί σου στο οποίο οφείλεις να λογοδοτείς για τις πράξεις σου γιατί θα έρθει κάποια στιγμή που θα σε ρωτήσει ΓΙΑΤΙ; Τότε τι θα απαντήσεις; Η απάντηση όσο εύκολη κι αν φαίνεται δεν είναι…

    Κάτι άλλο το οποίο είναι αρκετά ενδιαφέρον μέσα στην ταινία είναι ότι μέσα στη δικαστική αίθουσα κατά τη διάρκεια της διεκδίκησης της κηδεμονίας βλέπουμε τους δικηγόρους να κινούν τα νήματα και να παίζουν σκληρό παιχνίδι κι από την άλλη οι σύζυγοι να συνομιλούν με τα μάτια τους. Κάποιος εύκολα μπορεί να καταλάβει ότι όλο αυτό δεν το θέλουν, δεν τους αρέσει που κατηγορούν ο ένας τον άλλο και που έχουν ως έπαθλο το παιδί τους. Αυτό δυστυχώς δεν το βλέπουμε σήμερα, στα ζευγάρια που χωρίζουν.  Γι’ αυτό άλλωστε κι έχουμε ανατρεπτικό φινάλε, το οποίο δεν θα σας πω για να δείτε την ταινία. Κι επειδή περνάμε και τα μηνύματα μας, αν θέλετε να χωρίσετε με τον πατέρα του παιδιού σας, κάντε το αλλά κάντε το πολιτισμένα, είμαι σίγουρη ότι δεν θέλετε να στιγματίσετε με τη συμπεριφορά σας το παιδί σας για μια ολόκληρη ζωή.

   Κάπου εδώ θα κλείσω αυτό το post για σήμερα, μεταφέροντας σας τα λόγια κάποιου που δεν ξέρω ποιος είναι άλλα μου αρέσει αυτό που είπε ότι «Πραγματικά πλούσιος είναι εκείνος που τα παιδιά του τρέχουν στην αγκαλιά του όταν τα χέρια του είναι αδειανά» αφού «Τα παιδιά είναι ακόμα το σύμβολο της αιώνιας συνύπαρξης της αγάπης και του καθήκοντος» (George Eliot…αυτό το ήξερα χα).

       

                                                                                 Xoxo, Κρουέλα.

P.S. στην πρώτη σκηνή, η Μέριλ πόσο μου θύμισε τη μητέρα μου στα νιάτα της…I know…I love her…