Serendipity (2001)! -Krouela's view

Και λίγο πριν φύγει ο χρόνος, οι αλλαγές μας στο blog συνεχίζονται, προσπαθώντας πάντα να βελτιωνόμαστε! Έτσι, από σήμερα η φίλη μου Κρουέλα θα συμμετέχει κι εκείνη στο blog, γράφοντας με τη δική της ματιά και σχολιάζοντας με το μοναδικό της τρόπο! Εύχομαι να σας αρέσει! Ιδού, λοιπόν, το πρώτο της κείμενο!

CineMarion

Allo ,allo,

Είμαι η Κρουέλα (όχι δεν είναι το κανονικό μου όνομα) και η αρχισυντάκτρια και φίλη μου, μου ζήτησε αν θέλω να γράφω στο blog της. Τώρα θα μου πείτε σαν τι δηλαδή θα μας γράφεις εσύ;;;;; Κι εγώ την ίδια απορία είχα, αλλά μου έδωσε το ελεύθερο (σε λογικά πάντα και σχετικά με το blog πλαίσια) κι εγώ άλλο που δεν ήθελα, είπα ναι, όχι αμέσως για να μην φανώ…αλλά το είπα…..

   Γράφοντας λοιπόν το πρώτο μου editorial (ουαου….. ωραίο ακούγεται) σκέφτηκα να δείξω καλή διαγωγή….οπότε ορμώμενη από το πνεύμα των Χριστουγέννων και από την τελευταία ανάρτηση σχετικά  με τις χριστουγεννιάτικες ταινίες, είπα να σας γράψω και να σας σχολιάσω, έτσι όπως σχολιάζω όταν βλέπω με φίλους ταινίες…. την δική μου αγαπημένη χριστουγεννιάτικη ταινία (πάντα από τη λίστα που έχει αναρτήσει η αρχισυντάκτρια και φίλη).

    Έχοντας λοιπόν ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ σε τοπική μπουζουκλεrie και έχοντας φάει το καταπέτασμα το μεσημέρι, το επιβάλλει η μέρα άλλωστε, είπα να δω για 472 φορά το Serendipity. Ως κοριτσάκι κι εγώ έχω την ανάγκη να ζω στο δικό μου ροζ συννεφάκι. Κι αυτή η ταινία ανήκει χαλαρά στην κατηγορία των ροζ ταινιών (όχι καλέ των πονηρών ταινιών). Μου φαίνεται ότι θα πρέπει πρώτα να σας μιλήσω για τη δική μου κατηγοριοποίηση ταινιών. Oπότε έχουμε και λέμε: είναι αυτές που δεν μπορώ να δω γιατί είναι θρίλερ και μετά δεν θα κοιμάμαι, είναι οι κοινωνικές, είναι οι soft αστυνομικές ταινίες (που ψάχνουμε να βρούμε το δολοφόνο -επηρεασμένη από την Agatha Christie) και είναι και οι ρομαντικές ταινίες τις οποίες τις χωρίζω σε ροζ (κορίτσι γνωρίζει αγόρι και ερωτεύονται), σε φούξια (κορίτσι γνωρίζει αγόρι και μετά από αρκετές δυσκολίες είναι μαζί έχοντας πλέον καταλάβει ότι είναι ερωτευμένοι) και σε κόκκινες (εδώ έχουμε κορίτσι γνωρίζει αγόρι και ζουν έναν έρωτα, μα τι έρωτα, σε αυτές τις ταινίες αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει έρωτας σαν κι αυτόν ή ότι τουλάχιστον δεν υπάρχει γιατί θα τον ζήσεις εσύ κάποια μέρα κι επειδή είναι ταινία κι όχι η πραγματική ζωή, συνεχίζεις να κάνεις όνειρα γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και καταϊδρωμένη).

    Έχω παρατηρήσει ότι όσες φορές κι αν δεις μια ταινία, μια ρομαντική ταινία, στέκεσαι πάντα στον έρωτα των πρωταγωνιστών  και όχι στα μηνύματα που μας περνούν. Έτσι βλέποντας σήμερα το Serendipity είπα να σταθώ στα λόγια τους. Τι το θελα… το λαχανί λουράκι της τσάντας της αρραβωνιάρας μου απέσπασε την προσοχή…. μα που το βρήκε;; φοράει το classic μαύρο φόρεμα με την ωραία - για τη δεκαετία - εσάρπα και μου κρατά το λαχανί τσαντάκι;…. tragic(το λιγότερο). Τέσπα (για μιλήσω και στην αργκό), άκουγα τους πρωταγωνιστές να μιλούν για την πίστη στο ότι όντως υπάρχει το άλλο τους μισό και στο πεπρωμένο, κι έρχομαι εγώ και ρωτώ υπάρχει το άλλο μας μισό; Κι αν υπάρχει, πόσο θα πρέπει να περιμένω για να τον βρω ή να με βρει; Κι αν δεν βρεθούμε ποτέ αφού με έπιασε λάστιχο; Βέβαια μπορεί να τον βρω όταν πάθω το λάστιχο, άλλο αυτό. Δεδομένου ότι υπάρχει το άλλο μου μισό, αν δεν είναι στο πεπρωμένο μου να βρεθούμε; Εκεί τι γίνεται; Πφφφφ

   Πολλά τα ερωτήματα που μάλλον θα μείνουν αναπάντητα, γιατί δεν μπορώ να μην σταθώ σε 3 πράγματα. Πρώτον στην πρόταση γάμου, τι πρόταση ήταν αυτή!!!! Η χθεσινή στην τοπική μπουζουκλεrie δεν λέει τίποτα μπροστά της (ναι το έζησα και αυτό… ευτυχώς δεν ήταν στην αφεντομουτσουνάρα μου - με την έννοια ότι θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί από την ντροπή μπροστά σε τόσο κόσμο). Δεύτερον το αίτημα  της αρραβωνιάρας προς τον πρωταγωνιστή να της πει κάτι ρομαντικό… αυτό μου θύμισε την άλλη ατάκα αίτημα που έχουμε εμείς τα κορίτσια από τα αγόρια όταν δεν είμαστε καλά, «πες μου κάτι γλυκό!!». Και στις δύο περιπτώσεις η απάντηση είναι «Σαν τι;;;», σαφώς καλύτερη από το «Μερέντα» που θα μπορούσε κάποιος να πει. Και τρίτον η αδιαφορία που έδειξε ο πρωταγωνιστής όταν βρήκαν το σπίτι της πρωταγωνίστριας, για το αν θα είναι καθαρό το σπίτι της. (Τώρα έχω σηκώσει φρύδι από την αγανάκτηση και την απορία ταυτόχρονα.) Μα είναι δυνατόν;;; Και πόσο θα αδιαφορούσε;;;; Αφού τα αγόρια προκειμένου να ρίξουν μια κοπέλα κάνουν ότι αδιαφορούν κι αφού δέσουν τον γάιδαρο τους η αδιαφορία σταματά και γίνεται ενδιαφέρον για την ακαταστασία , τα άπλυτα πιάτα, τα άπλυτα και ασιδέρωτα ρούχα, την σπεσιαλιτέ που δεν θυμίζει σε τίποτε τη γεύση από τη μαμαδίστικη μαγειρική.

       Κλείνοντας, το πρώτο και ελπίζω όχι το τελευταίο μου post αξίζει να κλέψω το ρητό του Επίκτητου που έκλεψε ο φίλος του πρωταγωνιστή «Για να βελτιωθείς, αρκέσου να σε θεωρούν χαζό και ηλίθιο»…ελπίζοντας να μη μου ζητήσουν πνευματικά δικαιώματα… Καλά Χριστούγεννα και καλά να περνάτε, με αυτούς που αξίζουν την συντροφιά σας!!!

                                                                        Xo xo, Κρουέλα.