La vie d' Adele / Blue is the warmest color (2013)

Μία έφηβη που ψάχνει/ανακαλύπτει τον εαυτό της, μία γυναίκα που θα την ωθήσει να εκφράσει τον εαυτό της και μία ταινία που προκάλεσε πάρα πολλές συζητήσεις!

Το φεστιβάλ των Καννών φέτος κατάφερε να ταράξει τα νερά (θέλοντας ίσως να περάσει και ένα μήνυμα) απονέμοντας τον Χρυσό Φοίνικα σε μία ταινία που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια.

Η έφηβη Adele ερωτεύεται την νεαρή ανεξάρτητη κι απελευθερωμένη φοιτήτρια Emma. Δύο χαρακτήρες από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Ο ολοκληρωμένος τίτλος της ταινίας Η Ζωή της Adele: Κεφάλαια 1 & 2, μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα στην σχεδόν τρίωρη ταινία. Στο πρώτο μισό της ταινίας παρακολουθούμε το πέρασμα της Adele από την άρνηση στην συνειδητοποίηση των επιλογών της, τα προβλήματα στο σχολείο και τη γνωριμία της με την Emma. Στο δεύτερο, και κατά τη γνώμη μου καλύτερο, μισό της ταινίας, η ταινία "ανοίγεται", βγάζοντας κατά κάποιο τρόπο το θέμα της ομοφυλοφιλίας από το επίκεντρο και τοποθετώντας/παρουσιάζοντας επί της ουσίας την ίδια τη σχέση των δύο, το δέσιμο και τα συναισθήματα τους, πέρα από αυτό το πλαίσιο. Η σκηνή του καυγά μεταξύ των δυο τους και η σκηνή στην καφετέρια προς το τέλος της ταινίας, είναι ίσως οι πιο πλούσιες δραματουργικά και συναισθηματικά, με την Lea Seydoux να ξεχωρίζει.

Φυσικά, οι ερωτικές σκηνές δε μπορούν να περάσουν απαρατήρητες, καθώς καταλαμβάνουν και χώρο χρονικά (κυρίως στο πρώτο μισό της), αλλά και αισθητικά ως εικόνα. Αν και σεναριακά μπορεί κανείς να καταλάβει το λόγο ύπαρξης αυτών των σκηνών, κάποιες κατά τη γνώμη μου ξεπερνούν αυτό το σκοπό και περνούν στην υπερβολή (που ίσως έχει ακριβώς το σκοπό να προκαλέσει), τόσο στη διάρκειά τους όσο και στην εικόνα. Αφήνοντας κανείς κατά μέρους αυτό το στοιχείο της υπερβολής, που στην πραγματικότητα δεν προσθέτει και κάτι παραπάνω,  πρόκειται για μία καλή ταινία ενηλικίωσης, που παρόλο που τράβηξε την προσοχή για άλλους λόγους, έχει πολλά άλλα σημεία που αξίζει κανείς να σταθεί.

Η ιστορία κυλά γρήγορα, τόσο σκηνοθετικά όσο και χρονικά χωρίς να κουράζει, παρά τη μεγάλη διάρκειά της. Η Lea Seydoux προσεγγίζει και δίνει μία πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία, ακόμη και μέσα από μία λεπτομέρεια ή ένα βλέμμα, ενώ η νεαρή Adele Exarchopoulos καταφέρνει να φέρει με φυσικό τρόπο το ρόλο στα μέτρα της. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης, Abdellatif Kechiche, λειτουργούσε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Η ταινία είναι υποψήφια και για τη Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης Ταινίας, μεταξύ πολλών άλλων ακόμη βραβείων που έχει κερδίσει, ενώ απουσιάζει από τη λίστα των Oscar εξαιτίας της εκπρόθεσμης προβολή της. 

     

Trivia:

• Στα γυρίσματα δεν υπήρχε μακιγιέρ ή κομμώτρια, καθώς οι πρωταγωνίστριες σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δε φορούν μακιγιάζ.
• Ο σκηνοθέτης Abdellatif Kechiche ήταν εκείνος που αρκετές φορές έβαφε τα μαλλιά της Lea Seydoux καθώς χρειαζόταν καθημερινή περιποίηση.
• Είναι η πρώτη φορά που το Φεστιβάλ των Καννών απονέμει το βραβείο όχι μόνο στο δημιουργό αλλά και σε δύο ηθοποιούς.
•  Η ταινία βασίζεται σε ένα εικονογραφημένο έργο. Οι πρωταγωνίστριες το διάβασαν πριν τα γυρίσματα και είχαν να διαβάσουν το σενάριο μόνο μία φορά. Ο σκηνοθέτης ήθελε να ξεχάσουν τα λόγια και να αυτοσχεδιάσουν όσο μπορούσαν ανάλογα με το συναίσθημα. Το γεγονός αυτό είχε και ως αποτέλεσμα τα γυρίσματα της ταινίας από δύο μήνες που υπολογίζονταν ότι θα κρατήσουν, να διαρκέσουν 5,5 μήνες.
• Ο σκηνοθέτης δε σταματούσε σχεδόν ποτέ να τραβά με την κάμερα τους πρωταγωνιστές, ακόμη κι όταν δεν βρισκόταν απαραίτητα στα γυρίσματα. Κι επειδή οι υπόλοιποι δε γνώριζαν πάντα ότι η κάμερα τραβά, φώναζαν την Adele με το πραγματικό της όνομα. Έτσι ο σκηνοθέτης αποφάσισε να αλλάξει το όνομα της ηρωίδας, από Clementine που ήταν στο εικονογραφημένο, σε Adele που ήταν και το όνομα της ηθοποιού.
• Παρόλο που οι ερωτικές σκηνές μπορεί να μοιάζουν αληθινές, στην πραγματικότητα υπήρχαν προσθετικά στοιχεία.
• Στην ταινία δεν υπάρχουν τίτλοι αρχής.

*Πηγές: imdb.com