Anger Management-Krouela's view!

Allo,allo

   Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Πώς περνάτε; Πώς είστε από νεύρα; Θα μου πείτε τι σε νοιάζει εσένα τώρα; Ρωτάω επειδή τα δικά μου κάπως είναι από την προηγούμενη βδομάδα, και δεν λένε να ηρεμήσουν. Πρότεινε το αφεντικό-αρχισυντάκτρια-φίλη να χαλαρώσω και να ακούσω μουσική. Αφεντικό δεν δούλεψε!! Σε λίγο θα κάνω πρόγραμμα μόνη μου, ξένα και ελληνικά, πολυπολιτισμικό (άσε το ότι είμαι παράφωνη) και δεν κατάφερα να χαλαρώσω, αντίθετα υπήρξαν στιγμές που με τσίτωναν περισσότερο.

   Και καθώς είμαι σε αυτό το πνεύμα του εκνευρισμού, έτοιμη να πλακωθώ με οποιονδήποτε μου απευθύνει το λόγο, πρέπει να επιλέξω ταινία. Εδώ θα ήθελα να δηλώσω ότι δεν είμαι έτσι πάντα, απλά κάτι γίνεται, κάτι με πότισαν, κάτι πλανητικό, δεν ξέρω, κι αυτό προς αποφυγήν παρεξηγήσεως της προσωπικότητάς μου. Συνεχίζω. Σε αυτό το κλίμα του εκνευρισμού, έχοντας ήδη κάνει λίστα με ταινίες για τις οποίες θέλω να σας γράψω, εντάξει θα το παραδεχτώ οι περισσότερες ανήκαν στην κατηγορία των ροζ ταινιών (βλ. πρώτο post), υπήρχαν βέβαια και κάποιες που αναφέρονται σε κοινωνικά θέματα, τα οποία ψυχολογικά δεν θα άντεχα τη δεδομένη χρονική στιγμή να τα θίξω, συνέχισα το ψάξιμο…

Κι εκεί που έψαχνα βρήκα την κατάλληλη ταινία. Την ταινία που σε διδάσκει το «γκουσφράμπα». Μία ταινία που όταν την είχα δει είχα γελάσει. Την αλήθεια μου θα την πω. Τους πρωταγωνιστές τους αγαπώ και ο συνδυασμός τους οδηγεί σε ένα ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα (για εμένα πάντα). Ο Dr. Buddy Rydell λοιπόν συναντά τον Dave Buznik που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει προβλήματα διαχείρισης θυμού.  Και όλα αυτά σε ένα καλοστημένο σχέδιο προκειμένου ο Dave να ανοιχτεί και να ξεπεράσει τον κλειστό χαρακτήρα του, καθώς  δεν μπορεί να εκφράσει το θυμό του, τον εκνευρισμό του, με αποτέλεσμα να τα συσσωρεύει μέσα του.

Και για όσους δεν κατάλαβαν ο εκπληκτικός Jack Nicholson συνεργάζεται με τον  Adam Sandler σε μία ταινία που με ξεπερνά και δίνει ταυτόχρονα ένα χέρι βοηθείας. Για πείτε όλοι μαζί «γκουσφράμπα»… «γκουσφράμπα»… «γκουσφράμπα»…εεεε ηρεμήσατε;; Όχι; Σας έχω κι άλλη βοήθεια. Τραγουδήστε μαζί μου: I feel pretty, Oh so pretty, I feel pretty and witty and bright… όλοι μαζί: I feel charming, Oh so charming, It's alarming how charming, I feel, And so pretty, That I hardly can believe I'm real…

Ξέρω τι σκέφτεστε. Τρεις λαλούν και δυό χορεύουν… Κι όμως όλα αυτά συμβαίνουν στην ταινία «Anger management». Μία αρκετά περίεργη κωμωδία. Που ναι μεν μπορεί να σε μπερδεύει και να νομίζεις ότι είναι μια κατάσταση τραβηγμένη, αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Εγώ θεωρώ ότι σχεδόν όλοι μας κρύβουμε αυτές τις εκρήξεις θυμού, γιατί θέλουμε να προβάλλουμε μόνο την καλή μας εικόνα στους άλλους. Άλλο θέμα κι αυτό. Άνθρωποι είμαστε και είναι φυσικό να έχουμε νευράκια, άλλοτε να τα κρατάμε μέχρι να σκάσουμε κι άλλοτε να τα εκδηλώνουμε.

     By the way, χθες με πήρε τηλέφωνο το αφεντικό επειδή νόμιζε ότι μου μίλησε κάπως και την είχα παρεξηγήσει και επειδή από τις τύψεις δεν θα κοιμόταν το βράδυ, πήρε και ζητούσε συγγνώμη. Αφού ζήτησε συγγνώμη κάμποσες φορές και το εκμεταλλεύτηκα είναι η αλήθεια, αφού την φόρτωσα και με άλλες τύψεις γνωρίζοντας ότι και γι’ αυτές θα ζητούσε συγγνώμη επειδή έτσι είναι το αφεντικό, της εξηγώ ότι αυτό πρέπει να σταματήσει. Της έχω πει εκατομμύρια φορές ότι πρέπει να αλλάξει. Δεν είναι ανάγκη να ζητά συγγνώμη με το παραμικρό. Και χθες το παραμικρό ήταν ότι κωλυόταν να μου μιλήσει αφού κρατούσε 2 τσάντες και ομπρέλα αφού ψιχάλιζε και μέσα σε όλο αυτό τον χαμό είχε κι εμένα να ρωτάω για τον πατέρα της που είχε κάνει μια μικρούλα εγχείρηση. Ναι, μπόρεσε και μου μίλησε, δεν ξέρω πως τα κατάφερε. Αντί δηλαδή να μου πει, ξέρεις μπορείς να με πάρεις μετά για αυτό και για αυτό το λόγο, με υπόμεινε. Δηλαδή όταν της το κλείνω εγώ στα μούτρα, άλλοτε γιατί δεν έχω όρεξη να μιλήσω (όπως την προηγούμενη βδομάδα λόγω εκνευρισμού είχα ειδοποιήσει μην πάρετε τηλέφωνο έχω νεύρα)  ή γιατί δεν μπορώ να μιλήσω, είναι καλύτερα; (πωπω τι εικόνα άραγε έχετε σχηματίσει για μένα;)

     Η ταινία αυτή λοιπόν, «γκουσφράμπα»… σε βοηθάει να ηρεμήσεις και να καταλάβεις ότι με το να κρύβεις τα συναισθήματα σου, από το πιο αγνό και ωραίο όπως είναι η αγάπη μέχρι το πιο έντονο και εκνευριστικό όπως είναι ο θυμός, δεν πετυχαίνεις τίποτε. Μόνο όταν καταλάβεις ότι αυτό είναι που σε απομακρύνει από τους ανθρώπους που αγαπάς και νοιάζεσαι, τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι δεν αξίζει κι επιπλέον, δεν μπορείς  μια ζωή να ζεις με το να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Αφήστε που δεν χωράμε κιόλας πίσω από το δάχτυλο μας, όσο κι αν έχουμε αποκτήσει κορμί με κόπο και στερήσεις.

      I feel pretty, Oh so pretty, That the city should give me its key, A committee, Should be organized to honor me, I feel dizzy, I feel sunny, I feel fizzy and funny and fine, And so pretty, Miss America can just resign…λαλαλα…!!! West side story baby… χαχαχαχα, τον Joey από τα Φιλαράκια θυμήθηκα τώρα (London baby…). Και καθώς λέω «γκουσφράμπα» ψάχνω για το πως θα τελειώσω το σημερινό post έπεσα πάνω σε κάτι που είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος «Αυτός που θέλει να ζει ήρεμα και ειρηνικά, δεν πρέπει να λέει όσα ξέρει ούτε να κριτικάρει ό,τι βλέπει». Ουπς, σόρρυ Βενιαμίν αλλά δεν συμφωνώ, θεωρώ ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να κάνει επίδειξη των γνώσεων του και να κριτικάρει ό,τι συμβαίνει γύρω του .

   Γι’ αυτό θα κλείσω σήμερα δίνοντας μια συμβουλή. Να είστε χαρούμενοι. Να είστε ο εαυτός σας. Αν δεν αρέσει στους άλλους, αφήστε τους. Η ευτυχία είναι επιλογή. Η ζωή δεν είναι το να ευχαριστείτε τους πάντες. Όταν είστε χαρούμενοι, οι φίλοι σας ξέρουν ποιοι είστε. Όταν είστε στις μαύρες σας, ξέρετε ποιοι είναι οι φίλοι σας.  Και το να κάνετε εκατό φίλους δεν είναι θαύμα. Το θαύμα είναι να κάνετε ένα φίλο που θα σταθεί δίπλα σας ακόμα και όταν εκατό άτομα είναι εναντίον σας. (οκ δεν είναι μόνο μία συμβουλή… την τράβηξα λιγουλάκι…) Φιλάκια!!!

                                                                     Xoxo, Κρουέλα.