Life as we know it-Krouela's view!

Allo,allo

    Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Πώς περνάτε; Σας έλειψα; Ξέρω ότι έχω καιρό να σας γράψω, αλλά να μπήκε η άνοιξη και με έχει αποσυντονίσει τελείως. Δεν το περίμενα να πω την αλήθεια μου, αλλά τεσπα ας μην το αναλύσω αυτό τώρα.

     Κι εκεί που έχει μπει κι επίσημα πλέον η άνοιξη, σκέφτομαι ότι θα πρέπει να σας γράψω για μια ταινία σχετική, τώρα πως κατέληξα να δω μια ταινία για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Μην ανησυχείτε, δεν θα σας γράψω γι’ αυτήν, αν και δεν ήταν άσχημη. Έχοντας στο μυαλό μου χιλιάδες ταινίες, δεν μπορούσα να αποφασίσω για ποια από όλες να γράψω. Αρχικά δεν μπορούσα να καταλήξω στο είδος,  κωμωδία, κοινωνική, κομεντί, ροζ, μυστηρίου, πολλά τα ερωτήματα για την ανοιξιάτικη διάθεσή μου.  Και τελικά αποφάσισα, με δυσκολία, αλλά αποφάσισα.

     Λοιπόν η ταινία για την οποία θα σας γράψω την είχα δει ως φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη (φιλιά στην όμορφη Θεσσαλονίκη) μαζί με τις γνωστές άγνωστες φίλες μου, Σοφία και Ιωάννα (σόρρυ αφεντικό–αρχισυντάκτρια-φίλη αλλά δεν μιλούσαμε τότε, υπόσχομαι σε κάποιο από τα επόμενα post θα γράψω και για μια ταινία που είδαμε μαζί, για  να μην γκρινιάζεις το λέω).

      Τις πρώτες φορές που είχα δει την ταινία (γιατί πολύ σπάνια βλέπω μία μόνο φορά κάποια ταινία), στεκόμουν στο ροζ της υπόθεσης, γιατί να διαφοροποιηθώ από τους υπόλοιπούς δηλαδή; Από ένα σημείο και μετά όμως ήρθα και ταυτίστηκα ολίγον τι όχι βέβαια με το ροζ της υπόθεσης, αλλά με το μήνυμα που θέλει σε πολύ βάθος να περάσει η ταινία. Θα σας δώσω λίγες λεπτομέρειες, γιατί πέρα από το κλασικό αγόρι γνωρίζει κορίτσι, τσακώνονται, δεν συμπαθεί ο ένας τον άλλο, στη συνέχεια η ζωή τους ανατρέπεται, προσπαθούν να συμβιβαστούν και να προσαρμοστούν, και μέσα από αυτή την ανατροπή και την προσαρμογή, καταλήγουν να είναι μαζί. Σε αυτή την ανατροπή είναι που θα σταθώ και με την οποία έρχομαι και ταυτίζομαι.

     Γιατί; Θα έρθετε και θα με ρωτήσετε και θα σας απαντήσω ότι η δική μου ζωή έχει ανατραπεί όχι μία αλλά δύο φορές. Η ζωή μου έτσι όπως είναι σήμερα δεν την είχα ονειρευτεί σε καμία περίπτωση. Την αλήθεια μου θα την πω. Σαν μικρό κορίτσι κι εγώ στην εφηβεία ονειρευόμουν και σχεδίαζα τη ζωή μου, γιατί ήθελα να ξέρω τι θα γίνει και σαν αφελής θεωρούσα ότι έτσι όπως θέλω θα γίνουν όλα στη ζωή μου,  αλλά οκ όταν κάνω σχέδια, διασκεδάζω φαίνεται τον Θεό και μου τα χαλάει. Την πρώτη φορά που ανατράπηκε η ζωή μου πριν από εφτάμιση περίπου χρόνια, μου πήρε αρκετό καιρό για να συμβιβαστώ, να προσαρμοστώ και φυσικά να αποδεχτώ τη νέα κατάσταση. Ήταν δύσκολα, δεν ήταν μία εύκολη κατάσταση, αλλά εκεί που πήγαινα να προσαρμοστώ και να στηριχθώ στα πόδια μου, ΜΠΑΜ και δεύτερη ανατροπή. Άντε ξανά από την αρχή. Όσα προσπαθούσα τόσα χρόνια πήγαν στράφι. Ναι έκανα αρκετό καιρό αλλά τη δεύτερη φορά είχα πάρει πια το κολάι.

Στο θέμα μας όμως. Τι συμβαίνει λοιπόν, όταν δύο άνθρωποι διαφορετικού φύλου, που αποτυγχάνουν στο συνοικέσιο των φίλων τους, είναι αυτοί που καλούνται να αναλάβουν την κηδεμονία της ενός έτους κόρης τους, μετά το αυτοκινητιστικό ατύχημα που τους στέρησε τη ζωή; Θα το δείτε στην ταινία    «Life as we know it». Ο Josh Duhamel και η  Katherine Heigl ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια αρκετά καλή κομεντί. Όταν είχαμε πάει με τα κορίτσια να την δούμε σε γνωστό κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης στην πλατεία Αριστοτέλους, με το που ξεκίνησε η ταινία και στο πρώτο δεκάλεπτο συνέβη η ανατροπή, σκέφτηκα ότι αν συνεχίσει έτσι η ταινία δεν μας βλέπω καλά. Αλλά ευτυχώς δεν συνεχίστηκε στο ίδιο κλίμα, η κατάληξη ήταν η αναμενόμενη (αμερικανιά). Αλλά τώρα πλέον, βλέποντας την με την απόσταση του χρόνου, και εντάξει ωριμάζοντας και λίγο μπορώ να καταλάβω ότι πίσω από κάποιες ταινίες πέρα από το φανερό της πλοκής, κρύβονται κάποια θέματα που δεν θίγονται άμεσα και μόνο αν έχεις περάσει από μία παρόμοια κατάσταση μπορείς να τα πιάσεις και να σε προβληματίσουν ή και να σε βοηθήσουν (σπάνια βέβαια).

Ο Eric και η Holly ως πνευματικοί γονείς της μικρής Sophie, αποδεικνύουν ότι μπορούν να τα βγάλουν εις πέρας πάντα με γνώμονα τη μικρή Sophie και φυσικά το γνωστό σε όλους ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Ο γυναικάς- κυνηγός- παρτάκιας Eric συναντά την τακτική-ρομαντική Holly και οι ζωές τους αρχίζουν να αλλάζουν, να προσαρμόζονται για να συμβαδίσουν. Τα κωμικά στοιχεία στην προσπάθεια τους να δουν πως θα μεγαλώσουν τη μικρή, αρκετά, με αποκορύφωση τη δική μου αγαπημένη μου στιγμή που απορώ πως δεν με έδιωξαν από την αίθουσα εξαιτίας του γάργαρου γέλιου που με χαρακτηρίζει. Είναι λοιπόν ο Eric με τη μικρή και βλέπουν παιδικά, ξαφνικά σηκώνεται η μικρή όρθια και είναι έτοιμη να κάνει το πρώτο της βήμα. Έλα όμως που η Holly δεν είναι μαζί τους και έχει καημό να περπατήσει η μικρή, είναι στο μπάνιο και απολαμβάνει ένα αφρόλουτρο. Την φωνάζει όμως ο Eric αλλά μέχρι να κατέβει του λέει να την καθυστερήσει, τι να κάνει κι αυτός, σπρώχνει τη μικρή και πέφτει κάτω…

Χαχαχαχαχαχα… Οκ μπορεί να μην σας ακούγεται και πολύ αστείο, αλλά αν το δείτε θέλω να ελπίζω ότι κι εσείς  ένα μειδίαμα τουλάχιστον θα το ρίξετε.

Καθώς φτάνω προς το τέλος του σημερινού post ψάχνω τον κατάλληλο τρόπο για να κλείσω. Η ζωή είναι μικρή, είναι σύντομη, είναι δύσκολη, είναι απρόβλεπτη, είναι αναπόφευκτη, είναι γεμάτη εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες, σε ταρακουνάει, σε ισοπεδώνει και την ίδια στιγμή σε εξυψώνει. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, ας ζούμε την κάθε μας στιγμή, είτε είναι καλή είτε κακή, ας μην γκρινιάζουμε για πράγματα που δεν αξίζουν, ας μην αναλωνόμαστε με ανούσια πράγματα και ας ασχοληθούμε με πιο σημαντικά. Ας δώσουμε περισσότερη σημασία σε ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για μας και γιατί όχι ας δώσουμε ένα χαμόγελο σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε απλά και μόνο γιατί το αισθανόμαστε. Και φυσικά να έχετε στη ζωή σας ανθρώπους που σας αγαπούν, σας νοιάζονται και φροντίζουν για σας.

                                                                             Xoxo, Κρουέλα.