Ένας άλλος κόσμος (2015)!

Τρεις ιστορίες αγάπης με φόντο την Ελλάδα του σήμερα, τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες του ίδιου ουσιαστικά πράγματος… της ίδιας αναζήτησης για αγάπη και ευκαιρία. Μία ερωτική, αλλά και πολιτική ταινία.

            Η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, στο ύφος, το στυλ και την αισθητική που μας έχει συνηθίσει, αυτή τη φορά με πιο ξεκάθαρη την πολιτική ανησυχία, τον αντίκτυπο στις ανθρώπινες σχέσεις και τη χώρα (θέμα που άρχισε να φαίνεται ήδη από την προηγούμενη ταινία, «Αν»).

            Μία νεαρή κοπέλα που παραλίγο να πέσει θύμα βιασμού αλλά σώζεται από έναν παράνομο μετανάστη και ερωτεύονται.

        Ένας διευθυντής τμήματος σε μία μεγάλη εταιρία, που βρίσκεται σε έναν ουσιαστικά τελειωμένο γάμο, επηρεασμένος από την οικονομική κρίση και ερωτεύεται μία γυναίκα που συναντά τυχαία σε ένα μπαρ. Μία γυναίκα από τη Σουηδία, που έρχεται στην Ελλάδα για να ελέγξει και να κάνει οικονομικές και διοικητικές αλλαγές στην εταιρία.

           Μία γυναίκα σε ένα δυστυχισμένο γάμο, νιώθοντας πως η ζωή της είναι άδεια, που ερωτεύεται ένα Γερμανό που γνωρίζει τυχαία στο σούπερ μάρκετ, ο οποίος δουλεύει στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

        Ένας άντρας που έχει δει την περιουσία του να καταστρέφεται και φτάνει σε ακραίες και επικίνδυνες απόψεις και ενέργειες.

Ένας μύθος, αυτός του Έρωτα και της Ψυχής, ενώνει τις τρεις ιστορίες. Η αέναη αναζήτηση της Ψυχής για τον Έρωτα και την Αγάπη. Τί μπορεί να χωρίζει ακόμα όμως τους ανθρώπους μεταξύ τους; Στην Ελλάδα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, πώς επηρεάζονται οι σχέσεις; Όταν η πραγματικότητα που νόμιζε κάποιος ότι ήξερε αλλάζει ξαφνικά, πώς αντιδρά ο καθένας; Πώς η απελπισία και η απόγνωση μπορεί να οδηγήσει στην ακρότητα; Στη διάκριση; Και από την άλλη, πώς η αγάπη μπορεί να είναι εκείνη που θα ενώσει δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους, ξεπερνώντας τα εμπόδια, τις διαφορές; Τελικά, πόση σημασία έχουν αυτές οι διαφορές (αν υπάρχουν στα αλήθεια); Και πόση σημασία έχουν οι δεύτερες ευκαιρίες; Όλοι στην πραγματικότητα αναζητούν το ίδιο πράγμα, το ίδιο συναίσθημα, πέρα από οτιδήποτε άλλο.

Με την αισθητική του Χριστόφορου Παπακαλιάτη να παραμένει η ίδια, αλλά και με την επιρροή των κοινωνικών-πολιτικών θεμάτων να είναι πια στο επίκεντρο, παρακολουθούμε τρεις διαφορετικές ιστορίες, που όμως συνδέονται μεταξύ τους. Με το συναίσθημα της συγκίνησης να κυριαρχεί, χωρίς να λείπουν οι στιγμές γέλιου. Πολλές καλές ερμηνείες, με την Μαρία Καβογιάννη να δίνει μία από τις καλύτερές της ερμηνείες και να ξεχωρίζει, τον Μηνά Χατζησάββα σε έναν κόντρα ρόλο, τον Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλο σε έναν μικρό αλλά έντονο ρόλο και τον J. K. Simmons να εκπέμπει μία γλυκύτητα και τρυφερότητα.

Ενώ και οι ερμηνείες των Andrea Osvart, Tawfeek Barhom και Νίκης Βάκαλη είναι πολύ καλές. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης σε έναν από τους πιο ώριμους ρόλους του.

Ο προβληματισμός είναι διάχυτος σε όλη την ταινία και τα μηνύματα, χωρίς να λείπουν και οι χιουμοριστικές στιγμές, κυρίως με το παιχνίδι ανάμεσα στις γλώσσες, στη «βαβελική» επικοινωνία και τους σχολιασμούς που δεν αντιλαμβάνεται ο συνομιλητής. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και αυτή η δυσκολία στην επικοινωνία που από ένα σημείο και μετά μοιάζει να μην υφίσταται πια, αφού τα συναισθήματα είναι πιο δυνατά και ίδια σε όλες τις γλώσσες.

Με ωραία εικόνα, μουσική και σκηνοθετική αισθητική, αλλά και με κάποια κλισέ που δυστυχώς δεν παραλείπονται τόσο σεναριακά, όσο και σκηνοθετικά, δεν παύει να είναι όμως ίσως η καλύτερη δουλειά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη κινηματογραφικά, ίσως και τηλεοπτικά.

*7,5/10