Allo,allo,
Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Πώς μου είστε; Σας έλειψα
καθόλου; Ξέρω ότι είχα καιρό να γράψω, αλλά λόγω κάποιων υποχρεώσεων, έπρεπε να
απουσιάσω, ευτυχώς έχω καλό αφεντικό και πάνω από όλα με κατανόηση και με
διευκόλυνε(το καλοπιάνω κιόλας για με φιλοξενήσει-χαχαχαχα). Λοιπόν…πώς
περνάτε; Έχετε μπει σε mood
καλοκαιρινό;
Εγώ που λέτε, σκεφτόμουν ότι επειδή είχα
καιρό να σας γράψω θα έπρεπε να σας εντυπωσιάσω…αλλά ποια ταινία να
πρωτοδιαλέξω; Κι ενώ είχα αραδιάσει στο χαρτί καμιά δεκαριά ταινίες, τσουπ μου
ήρθε φλασιά (μα πως την μιλάω την αργκό, μπράβο μου!) ότι την προηγούμενη
Κυριακή ήταν η γιορτή του πατέρα. Μπορεί να μην είναι και τόσο διαδεδομένη,
αλλά αφού υπάρχει γιορτή της μητέρας πρέπει να υπάρχει και του πατέρα(για να
μην γκρινιάζουν). Και με αφορμή τη γιορτή του πατέρα-έστω και καθυστερημένα- αμέσως
άρχισαν να μου έρχονται ταινίες που αφορούν τη σχέση του πατέρα με τα παιδιά
του.
Κι άλλο πρόβλημα όμως, ποια να διαλέξω:
«Το κυνήγι της ευτυχίας», «Ψάχνοντας τον Νέμο», «Οι θρύλοι του πάθους», « Life as a house», «Remember me», «Jerry Maguire», «Kramer VS Kramer», «La vita e bella»
και άλλες πολλές. Φυσικά από αυτές θα έπρεπε να διαλέξω μία για την
οποία να μπορώ να μιλήσω αρκετά και να το δω κι από την οπτική της κόρης, αφού
στις περισσότερες προβάλλεται η σχέση πατέρα και γιου που είναι σαφώς πιο
έντονη και ανταγωνιστική. Τελικά διάλεξα. Όχι, όχι δεν διάλεξα το «My big fat Greek wedding», αλλά το «The
father
of
the
bride»
ελληνιστί «Ο πατέρας της
νύφης». Όχι δεν έχω παντρευτεί ούτε σκοπεύω για τα επόμενα 2-3 χρόνια, πρέπει
άλλωστε να βρεθεί ο κατάλληλος. Απλά νομίζω ότι σε αυτή την ταινία φαίνεται
ξεκάθαρα η σχέση ενός πατέρα με την κόρη, που την μεγαλώνει όσο καλύτερα μπορεί
χωρίς να της λείψει τίποτα μέχρι τη στιγμή που έρχεται κάποιος … «αχρείος» και
παίρνει το μικρό κοριτσάκι του μπαμπά.
Αυτό ένιωσα κι εγώ όταν για πρώτη φορά
έκανα το λάθος και σύστησα κάποιους φίλους μου στον πατέρα μου ανάμεσα στους
οποίους ήταν και ο τότε φίλος μου. Αυτό το έκανα, γιατί ήθελα να γνωρίζει με
ποιους είμαι όταν έλειπα από το σπίτι, για να ανησυχεί λιγότερο αν γίνεται.
Αλλά ο μπαμπάς, γνωστή «γάτα» αμέσως κατάλαβε ποιος ήταν ο «αχρείος». Τέσπα, το
θέμα όμως δεν είμαι εγώ, είναι αυτή η αδικαιολόγητη σχέση εξάρτησης-
αλληλεξάρτησης που υπάρχει ανάμεσα στον πατέρα και την κόρη. Και την
χαρακτηρίζω αδικαιολόγητη, γιατί δεν είναι ότι ξεχωρίζουμε τους γονείς μας,
τους αγαπάμε και τους δύο το ίδιο, αλλά τώρα πως καταφέρνουμε να νιώθουμε μια
έλξη(χωρίς παρεξήγηση) για τον μπαμπά,
δεν μπορώ να καταλάβω. Αλλά θα μου πείτε αυτός είναι που θα σε γλιτώσει από τις
φωνές της μαμάς, από την τιμωρία που ίσως να σε έβαλε, που θα σου μάθει
αριθμητική με ένα μήλο, που θα σε ρωτήσει- επειδή τον έβαλε η μαμά πριν φύγει
δουλειά- αν έχεις διαβάσει κι εσύ εννοείται ότι θα πεις ναι για να γλιτώσεις,
και καπάκι θα σου πει κλειστά κι έλα να χαζέψουμε στην τηλεόραση, θα είναι
αυτός που σε περίοδο πανελλήνιων θα έρθει και θα σου πει τη στιγμή που έχεις
γυρίσει από τα φροντιστήρια και θα πρέπει να ξεκινήσεις διάβασμα για την
επόμενη μέρα «Έλα πάμε για ύπνο» ή θα είναι αυτός με τον οποίο θα τσακωθείς για
το μηχανογραφικό, επειδή τελικά δεν έβαλες ως πρώτη επιλογή την πόλη που ήθελες
μια ζωή να πας να σπουδάσεις, απλά και μόνο επειδή καταλαβαίνεις ότι δύσκολα
συντηρούνται 3 σπίτια από ένα τουριστικό και στη συνέχεια να σου κρατάει κιόλας
μούτρα μια βδομάδα (φανταστείτε να ήμασταν Μανιάτες… Παναγία μου).
Ο Steve Martin λοιπόν, παντρεμένος με την Diane Keaton, δεν διστάζει να δείξει ότι ενοχλείται,
όπως κάθε γονιός, για το γεγονός ότι το κοριτσάκι του μεγάλωσε και ότι θα
πρέπει να κάνει τη δική της οικογένεια, αφού πια δεν είναι το κοριτσάκι του,
αλλά έχει γίνει γυναίκα που ερωτεύτηκε και παντρεύεται. Στα ξένα από ό,τι
κατάλαβα τα έθιμα είναι διαφορετικά, αφού τα έξοδα του γάμου επιβαρύνουν τον
πατέρα της νύφης, η οικογένεια του γαμπρού τίποτα δεν πρόσφερε πέρα από ένα
δώρο γάμου(άσχετο, αλλά θα έσκαγα! Στα μέρη μου η νύφη θα πρέπει να έχει σπίτι
για να παντρευτεί-στο ράφι με βλέπω). Τέσπα, στην ταινία βλέπουμε τον Steve Martin να πνίγεται από τον γάμο της κόρης του,
να καταλήγει στη φυλακή, να φοράει blue navy κοστούμι για εκείνον μαύρο, να μένει
έκθαμβος όταν αντικρίζει την κόρη του ντυμένη νύφη και φορώντας τα
ειδικής…παραγγελίας άνετα παπούτσια της, να μην απολαμβάνει το τραπέζι του
γάμου και να μην γεύεται τα πιάτα που χρυσοπλήρωσε, να μην χορεύει με την κόρη
του έναν χορό και φυσικά να μην μπορεί να την αποχαιρετήσει πριν φύγει για honey moon. Αλλά έζησε αυτό που ονειρεύεται κάθε
πατέρας, συνόδευσε την κόρη του στην εκκλησία και την παρέδωσε στον… «αχρείο».
Σε
εκείνον την εμπιστεύτηκε για το υπόλοιπο της κοινής τους ζωής, καλώς εχόντων
των πραγμάτων, για να σχηματίσουν τη δική τους οικογένεια, τη δική τους
μικρογραφία, για να είναι ο ένας δίπλα στον άλλο και στα καλά και στα άσχημα,
και στα εύκολα και στα δύσκολα, για να μοιραστούν τα όνειρα τους και αν
μπορέσουν να τα πραγματοποιήσουν, για να στέκεται κολόνα αλύγιστη ο ένας στον
άλλο όταν θα έρθουν οι δυσκολίες, γιατί θα έρθουν δεν μπορούν να τις αποφύγουν,
γιατί απλά έτσι είναι η ζωή. Απρόβλεπτη. Γεμάτη εκπλήξεις ευχάριστες και
δυσάρεστες.
Εγώ επειδή πιστεύω κιόλας στο Θεό,
συνηθίζω να λέω ότι όταν κάνω σχέδια ο Θεός γελάει, γιατί τίποτα από όσα είχα
ονειρευτεί, όσα είχα φανταστεί για τη ζωή μου δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να
γίνουν πραγματικότητα. Κι ένα από αυτά και από τα πιο σημαντικά, ήταν(πέρα από
το να με δει να ορκίζομαι) να με πάει ο πατέρας μου ντυμένη νύφη στην εκκλησία,
δυστυχώς όμως τον πατέρα μου τον έχασα πριν από 3 χρόνια σχεδόν. 3 πολύ δύσκολα
χρόνια με νέα, για άλλη μια φορά, δεδομένα στη ζωή μου, στα οποία όφειλα να
προσαρμοστώ και να συμβαδίσω με αυτά για να μην πνιγώ. 3 χρόνια αργότερα η
απώλεια του συνεχίζει να με θλίβει και με στεναχωρεί, κυρίως όταν συμβαίνει
κάτι καλό έστω και μικρό, αφού δεν έχω δίπλα μου αυτούς που πραγματικά θέλω για
να μοιραστώ τη χαρά μου, να δω το ύφος τους, να πάρω την έγκρισή τους ότι έκανα
τη σωστή κίνηση, την σωστή επιλογή, να με ταρακουνήσουν στο λάθος που μπορεί να
έκανα και να μου πουν μην ανησυχείς η ζωή συνεχίζεται.
Αυτό όμως το λέω εγώ στον εαυτό μου και θα
το πω και σε εσάς η ζωή συνεχίζεται, η ζωή είναι ωραία, παρά τις δυσκολίες της,
πρέπει να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που να μας καταλαβαίνουν και να νοιάζονται
πραγματικά για μας. Θα βρεθούν αρκετοί διπρόσωποι στο δρόμο μας αλλά είναι στο
χέρι μας, αν θα τους επιτρέψουμε να υπάρχουν στη ζωή μας. Γι’ αυτό άλλωστε έχω
παρατηρήσει ότι συχνά ψάχνουμε να βρούμε στο σύντροφο που επιλέγουμε,
χαρακτηριστικά των γονιών μας που μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφαλείς πάνω από
όλα και που θα είναι εκεί να μας πουν ότι όλα επιτέλους θα πάνε καλά. Γιατί μην
ξεχνάτε, οι γονείς είναι σαν τον Θεό:
θέλεις να ξέρεις ότι υπάρχουν κάπου και θέλεις να έχουν καλή γνώμη για σένα,
αλλά τους καλείς μόνο όταν χρειάζεσαι κάτι. Γι’ αυτό λοιπόν δείξτε ή πείτε ή
εκφράστε με οποιονδήποτε τρόπο την αγάπη σας στους δικούς σας ανθρώπους,
αξίζει!
Xoxo,Κρουέλα.
