Υπόθεση: Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Μία γυναίκα, σύζυγος δικαστή, ερωτεύεται έναν νεαρό πιλότο. Ρισκάρει και αφήνει τα πάντα για αυτόν τον έρωτα. Όλα αλλάζουν, όμως, μετά από μία απόπειρα αυτοκτονίας...
Μία νέα γυναίκα βρίσκει τον έρωτα σε έναν νέο πιλότο με ελεύθερο, ανήσυχο πνεύμα. Χωρίς να μπορέσει να αντισταθεί σε αυτό που νιώθει, αποφασίζει να χωρίσει τον άντρα της και να ζήσει μαζί του. Μία απόφαση πολύ δύσκολη, καθώς ο σύζυγός της, που την αγαπά και δεν θέλει να τη χάσει, αρνείται να δώσει το διαζύγιο. Εκείνη βάζει επίκεντρο της ύπαρξής της τον νεαρό πιλότο. Αποφασίζει να το ζήσει όσο περισσότερο μπορεί και αφήνεται σε αυτό. Εκείνος, όμως, τόσο εξαιτίας της δουλειάς του, όσο και εξαιτίας του ανήσυχου πνεύματός του, λείπει συχνά. Εκείνη νιώθει συχνά απελπισμένη, αλλά δεν μπορεί να φύγει. Κάθε λέξη, κίνηση ή πράξη τρυφερότητας ή συντροφικότητας από μέρος του, φτάνει για να διώξει κάθε απελπισία που μπορεί να ένιωθε. Φτάνει όμως αυτό; Στο τέλος υπάρχει μία άτυπη σύνδεση, ένα άτυπο "κάρμα", καθώς η συναισθηματική κατάσταση και συμπεριφορά της ηρωίδας για τον νεαρό άντρα μοιάζει να συγκλείνει με αυτή του συζύγου της για εκείνη.
Η ερμηνεία της Rachel Weisz κερδίζει για άλλη μια φορά τις εντυπώσεις, χωρίς αμφιβολία. Το έργο μοιάζει να δομείται πάνω της, και όχι άδικα. Σε αρκετά σημεία, νομίζω, μπορεί να θυμίζει θεατρικό έργο. Σε αυτό βοηθά και η σκηνοθεσία, η οποία είναι αρκετά καλή. Το μόνο σημείο για το οποίο θα μπορούσε κάποιος να πει ίσως κάτι αρνητικό, είναι ότι σε μερικές στιγμές (μία ή δύο), οι αναδρομές που γίνονται δεν είναι τόσο ξεκάθαρες. Η χημεία της με τον Tom Hiddleston είναι πολύ καλή. Η μουσική της ταινίας ταιριάζει απόλυτα με την ατμόσφαιρά που θέλει να δημιουργήσει και την εποχή.
Αρκετοί οι λόγοι για να δει κανείς αυτή την ταινία, κυρίως εξαιτίας του καστ και της σκηνοθεσίας (Terence Davies). Παρόλα αυτά η ταινία για κάποιο λόγο αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση στο τέλος.
Δείτε τα βίντεο: The deep blue sea trailer, You belong to me scene
*Πηγές: imdb.com, youtube.com
Αντε να δούμε τι θα πρωτοδούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσουν πολύ οι ταινίες αυτού του στυλ!
Φιλιά, καλή βδομάδα!
χαχα!Όντως υπάρχουν τόσες ταινίες!
ΔιαγραφήΔημιουργούν μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα!Καλή εβδομάδα και σε σένα!!!:)
Ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι νομίζω!Κυρίως το καστ κερδίζει.Ελπίζω να σου αρέσει!
ΔιαγραφήΑτμοσφαιρική αλλά το flash back λίγο κούραζε.Απλά ο Davies είναι εικονοκλάστης.Σου προτείνω να δεις το πολύ καλό του ''The Long Day Closes''.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι οι αναδρομές δεν είναι τόσο ξεκάθαρες, ειδικά στην αρχή του έργου που ο θεατής προσπαθεί να συνδέσει ακόμα τα κομμάτια.Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόταση!Θα τη δω στην πρώτη ευκαιρία!:)
ΔιαγραφήΠροτεινε μας και αλλες παρομοιες ταινιες!!!Τις λατρευω!!!Good choise!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ που σου άρεσε!!!Και σε μένα αρέσουν πολύ!Ευχαριστώ για το σχόλιο!
Διαγραφήδουλεύει;
ΑπάντησηΔιαγραφήωραία.
είναι η τρίτη φορά που προσπαθώ να γράψω κάτι. μου κάνει κόλπα!!
την είδα την ταινία, ναι, φαίνεται ότι η πρωταγωνίστρια αρέσκεται στους κοκαλιάρηδες -και στους αδελφούς Μπλουμ τα ίδια.
το τέλος ;;;;
η μουσική ωραία, και ναι, είχε ένα ύφος; θεατρικό.
αχ αυτές οι παντρεμένες...
χαχα!Έχεις δίκιο!Στο "The Brothers Bloom" είχε πολύ πλάκα!Στο τέλος ίσως εγώ θα ήθελα ένα κάτι παραπάνω (για αυτό είπα ότι αφήνει γλυκόπικρη γεύση), δεν ξέρω...Το έργο ήταν αρχικά θεατρικό του Terence Rattigan αν δεν κάνω λάθος, ίσως για αυτό "βγαίνει" αυτό τόσο πολύ στην ταινία. Το τραγούδι της ταινίας (αυτό που χορεύουν) μου άρεσε πάρα πολύ. Αχ αυτές οι παντρεμένες...χαχαχα!
ΔιαγραφήΛυπάμαι που δεν μπορούσες να στείλεις, δεν ξέρω πιο ήταν το πρόβλημα...Ελπίζω τώρα να έχει φτιάξει!:):)