You're not you-Krouela's view!

Allo, allo,

    Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Πώς περνάτε; Καλό μήνα να έχουμε, καλή βδομάδα! Αυτή τη φορά επανήλθα γρήγορα.

     Όταν λοιπόν μπαίνει ο Δεκέμβριος και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα εγώ οδηγούμαι στη μελαγχολία. Δύσκολη η αρχή του μήνα, δύσκολες και οι γιορτές. Πρόσφατα τόλμησα και είδα μια ταινία που από το τρέιλερ και μόνο με προβλημάτισε και μου άρεσε ταυτόχρονα.

     Νομίζω σχεδόν όλοι το καλοκαίρι είδαμε την τρέλα που είχε πιάσει διάσημους και μη, με το ALS ice bucket challenge. Μια δοκιμασία για καλό σκοπό δεδομένου ότι μαζεύονταν κάποια χρήματα για τα άτομα με αυτή τη νόσο. Μια ασθένεια που σε ισοπεδώνει, σε αλλάζει όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, αφού αλλάζει η ψυχοσύνθεση και η διάθεση.

     Από ό,τι καταλάβατε ναι η ταινία που είδα είναι σχετική. Η Hilary Swank και ο Josh Duhamel, ή αλλιώς η Kate και ο Evan, είναι ένα ζευγάρι που ζει τη ζωή του μέχρι τη στιγμή που εν μια νυκτί η ζωή τους αλλάζει. Η Kate πλέον δεν μπορεί να παίξει πιάνο, στο οποίο αν μη τι άλλο διέθετε ένα εξαιρετικό ταλέντο (μπάι δε γουέι, πολλές ταινίες με πιάνο βλέπω, να το κοιτάξω!). O Evan προσπαθεί να προσαρμοστεί, να βοηθήσει τη γυναίκα που αγαπάει όσο μπορεί, να διευκολύνει τη ζωή της και να την κάνει να ζει όσο πιο άνετα μπορεί, αφού η ζωή της με το πέρασμα του χρόνου θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Τα άκρα της θα τα νιώθει όλο και πιο λίγο, στην κίνησή της θα δυσκολεύεται, επομένως η εξάρτησή της από τον Evan και κάποιο άλλο άτομο είναι αν μη τι άλλο αναγκαία.

     “You are not you”   μια ταινία δραματική και με πολλά μηνύματα…σαν αρχαία τραγωδία έχω αρχίσει να αισθάνομαι, με τα μηνύματα που σας περνάω με κάθε ταινία-φτου μου. Τέσπα, ας επιστρέψω στο θέμα μας. Σε όλη αυτή την προσπάθεια που γίνεται για τη διευκόλυνση της καθημερινότητάς της, αρωγός της η Bec (Emmy Rossum). Μία φοιτήτρια, ροκ άνθρωπος, με μια εύκολη ζωή, με επιπόλαιες επιλογές, ένας άνθρωπος της νύχτας που από ανάγκη καταλήγει να βοηθήσει τη Kate. Μη με ρωτήσετε αν ξέρει. Εννοείται πως δεν έχει ιδέα, αλλά είναι η μόνη, όχι μόνο από τους δικούς της ανθρώπους αλλά και από τις γυναίκες-νοσοκόμες που είχαν προσληφθεί για να τη βοηθήσουν, που δεν την αντιμετωπίζει ως ασθενή.

      Οι στιγμές που περνούν οι δύο τους, η Kate και η Bec, θα τις στιγματίσουν, θα τις αλλάξουν.  Όταν θα μπει το κομμάτι της προδοσίας στη ζωή της Kate, η Βec θα είναι εκεί για να της σταθεί και να της συμπαρασταθεί. Και θα είναι εκεί μέχρι το τέλος, σεβόμενη τις επιλογές της, τις όποιες επιλογές.

     Μία στιγμή φτάνει. Μία στιγμή για να σου αλλάξει η ζωή. Μία στιγμή που σου φαίνεται ότι δεν είναι τίποτε, απλά ένα σημάδι κόπωσης. Αλλά όταν αυτό το σημάδι σου στερεί κάτι που αγαπάς, τότε προβληματίζεσαι και το ψάχνεις. Κι όταν ψάχνεις, βρίσκεις. Και βρίσκεις κάτι που δεν σου αρέσει, κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή και θα τα ανατρέψει όλα, μια για πάντα. Σε όλους μας έχει συμβεί ή θα συμβεί μια τουλάχιστον τέτοια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

       Εμένα μου συνέβη πριν από 8 χρόνια ακριβώς και πριν τρεισήμισι πάλι. Εκεί που νομίζεις ότι όλα στη ζωή σου πηγαίνουν ρολόι και μάλιστα κάνεις σχέδια για το μέλλον, προγραμματίζεις τη ζωή σου, θεωρώντας τα πάντα δεδομένα, τότε η ζωή σου δίνει ένα χαστούκι. Ένα χαστούκι ή στραβοπάτημα όπως το δει ο καθένας. Εκεί είναι που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια, μουδιάζεις, δεν ξέρεις τι να κάνεις, τι να σκεφτείς, τι να πρωτοκάνεις. Να σκεφτείς το γιατί; Γιατί σε αυτόν; Και κατά επέκταση γιατί σε εμάς; Στη συνέχεια ποιον να κατηγορήσεις; Τον εαυτό σου; Τους άλλους; Τους γιατρούς; Μήπως δεν έκανες ό,τι έπρεπε; Μήπως έπρεπε να είχες κάνει κάτι παραπάνω; Αυτό το κάτι που να είχε αποτρέψει το κακό; Μήπως…μήπως…μήπως…

     Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα, για τα οποία δεν πρόκειται ποτέ να λάβεις απάντηση. Και το επόμενο στάδιο η άρνηση. Να αρνηθείς ότι αυτό έχει συμβεί σε εσένα, ότι δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από έναν εφιάλτη, ένα κακό όνειρο από το οποίο πρέπει να ξυπνήσεις. Αλλά δυστυχώς δεν μπορείς. Και κλαις και χτυπιέσαι προσπαθώντας να γλιτώσεις. Όμως δεν τα καταφέρνεις. Επόμενο βήμα. Να κατηγορήσεις τον εαυτό σου για αυτά που δεν πρόλαβες να πεις. Που τα θεωρούσες δεδομένα κι αυτονόητα. Αλλά τώρα αποκτούν άλλη σημασία. Τώρα πλέον δεν μπορείς να τα πεις και αυτό είναι που σε ενοχλεί. Θες να πεις ένα σ’ αγαπάω, ένα μου λείπεις, αλλά πλέον δεν μπορείς. Και τρελαίνεσαι. Και συνεχίζεις να κλαις, να χτυπιέσαι και να κατηγορείς τον εαυτό σου, ενίοτε και να τον βρίζεις και να τα βάζεις μαζί του.

    Και όλα αυτά μέχρι το σημείο που το ξεπερνάς, ή συμβιβάζεσαι και μαθαίνεις να ζεις μαζί του. Είναι στη προδιάθεση του καθενός αν θα το ξεπεράσει ή αν θα μάθει να ζει μαζί του, αφού πολύ σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό παίζει ο οικογενειακός και κοινωνικός κύκλος του ατόμου. Έτσι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό αν θα δεχτείς την παρουσία άλλων προσώπων. Πρόσωπα που θέλουν και που είναι εκεί για να σε βοηθήσουν, για να σου συμπαρασταθούν. Πρόσωπα που είτε τα διώχνεις είτε τα καλείς γιατί τα έχεις ανάγκη και το παραδέχεσαι, είτε δυστυχώς είναι και εκείνα που απομακρύνονται από εσένα και συ κάθεσαι και αναρωτιέσαι που έφταιξες.

Ναι η ζωή σου άλλαξε ή θα αλλάξει.

Ναι τίποτε πλέον δεν θα είναι ίδιο.

Ναι όντως έχει συμβεί.

Ναι πλέον δεν υπάρχει.

Όμως είναι στο χέρι σου. Είναι επιλογή σου. Δική σου και μόνο το πώς θα το διαχειριστείς. Από εμπειρία και μόνο…σας συμβουλεύω να μην είστε μόνοι. Η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα, το κάνει πιο δύσκολο όχι πιο εύκολο, όχι μόνο για μας αλλά και για τους άλλους που είναι γύρω μας. Ειδικά τη νύχτα η μοναξιά γίνεται πιο δύσκολη και ανυπόφορη, και φυσικά είναι κακός σύμβουλος. Δεν λέω ότι θα πρέπει ντε και καλά να έχετε όλο και κάποιον κοντά σας, όλη την ώρα, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Αφού έτσι κι αλλιώς κάποιες στιγμές μοναξιάς είναι απαραίτητες για όλους, δεδομένου ότι τότε μπορούμε να επεξεργαστούμε ξανά και ξανά και ξανά ό,τι έχει συμβεί, όχι όμως και να το αποδεχτούμε.

     Γι΄ αυτό λοιπόν πριν οδηγηθούμε στη μοναξιά, ζήστε το τώρα σα να μην υπάρχει αύριο. Ζήστε το πριν έρθει εκείνο το χαστούκι που λέγαμε και τα ανατρέψει όλα, γιατί τότε μπορεί να είναι αργά. Αλλά ξέρετε κάτι ποτέ δεν είναι αργά. Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσετε όπως εσείς θέλετε, ακόμα όμως και αν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, μην κλειστείτε, η οικογένεια και οι φίλοι είναι εδώ για εσάς και μόνο. Μην τους διώχνετε. Μην μας διώχνετε!!!

                                                                                       Xoxo,Κρουέλα.