Life as a house-Krouela's view!

Allo,allo

    Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Πώς περνάτε; Ξεκίνησαν οι διακοπές του Πάσχα για εσάς;...Εγώ τα γνωστά τρέχω, δεν μου φτάνουν οι ώρες που έχει η μέρα, αλλά είμαι «άρρωστη» όπως με αποκάλεσε η ξαδέλφη μου, γιατί μου αρέσει κιόλας, και δύο ώρες που έκατσα τις προάλλες και γνωρίζοντας ότι δεν θα έχω τίποτε να κάνω για σχεδόν 2 βδομάδες, με έλουσε κρύος ιδρώτας και κυριεύτηκα από μια απίστευτη βαρεμάρα.

      Κι ανοίγω τον υπολογιστή για να σας γράψω και ενώ για άλλη ταινία ήθελα, σε άλλη κατέληξα. Τι να πεις, ό,τι του φανεί του καθενός. Είναι μια ταινία που με συγκινεί κάθε φορά που τη βλέπω, άσχετα κι αν ξέρω τι γίνεται. Μια ταινία που διαπραγματεύεται αρκετά θέματα, ανθρώπινες σχέσεις, εφηβεία, αρρώστιες, απώλειες. Εξαιρετικές ερμηνείες και για όσους αγαπούν τη θάλασσα, όπως εγώ που έχω σχέση εξάρτησης τολμώ να πω, ωραία σκηνογραφία και θέα.

      Ο αρχιτέκτονας Τζορτζ Μονρό αποφασίζει να γκρεμίσει το σπίτι του, με σκοπό να ξαναχτίσει ένα άλλο καινούριο, με καλύτερες βάσεις και με περισσότερα παράθυρα για να μπαίνει πιο εύκολα το φως της ημέρας.

Έχει βάλει ως σκοπό ζωής να πετύχει ένα από τα μεγάλα του όνειρα. Να χτίσει το δικό του σπίτι, ένα καταφύγιο που βρίσκεται στην άκρη ενός βράχου, πάνω απ' τη θάλασσα. Μόνο που αυτό είναι ένα όνειρο που ο Τζορτζ το έχει αναβάλει ξανά και ξανά, καθώς βυθίζεται όλο και χαμηλότερα, καταλήγοντας μ' ένα διαζύγιο στην πλάτη, με υπερκόπωση, λόγω υπερβολικής δουλειάς κι αποξενωμένος όχι μόνο από τους φίλους και την οικογένειά του, αλλά κι από τον ίδιο του τον εαυτό.

     Αρχικά το σχέδιό του μοιάζει θεότρελο κι απραγματοποίητο. Οι γείτονές του περιφρονούν το χαλασμένο σχεδόν ετοιμόρροπο καλύβι του. Ο έφηβος γιος του προτιμά να κοιτάζει το άπειρο και να καταπίνει χάπια. Η πρώην σύζυγός του είναι συναισθηματικά απαθής απέναντί του. Οι αρχές της περιοχής θέλουν να σαμποτάρουν τα σχέδιά του. Με δυο λόγια δεν έμεινε κανείς που να του έχει εμπιστοσύνη.

      Ο Τζορτζ Μονρό είναι ένας άνθρωπος που έχει παγιδευτεί σε μια συνηθισμένη σύγχρονη καθημερινή ζωή γεμάτη άγχος και τρέξιμο. Έχει φτάσει στο χειρότερο σημείο της ζωής του και ψάχνει να βρει το κουράγιο να ξαναρχίσει τη ζωή του. «Ένα σπίτι, μια ζωή» είναι το όνειρο ίσως και μια καινούρια αρχή για πολλούς που ζουν μέσα σε μια καταπιεστική κοινωνία.

     Με καλή σκηνοθεσία και ένα καλογραμμένο σενάριο με αρκετό χιούμορ, το «Ένα σπίτι, μια ζωή» είναι μια καλή επιλογή για δυο ευχάριστες ώρες. Ίσως να σας δώσει και καμιά καλή ιδέα. Ο Κέβιν Κλάιν σε μια εξαιρετική ερμηνεία, βάζει τα θεμέλια για πολύ συζήτηση. Συζήτηση για το πώς αντιδράει ο κάθε ένας μας στο ενδεχόμενο μια αρρώστιας και στον συνακόλουθο-αναπάντεχο θάνατο. Από το θάνατο κανείς δεν ξεφεύγει άλλωστε. Συζήτηση για την διαταραγμένη προσωπικότητα ενός εφήβου που προέρχεται από χωρισμένους γονείς. Συζήτηση για τις ανθρώπινες σχέσεις.

    Η εφηβεία τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και περισσότερο θέμα που απασχολεί ειδικούς και μη. Δύσκολη περίοδος για όλους, για τους εφήβους, για τους γονείς, για τους εκπαιδευτικούς. Το θέμα είναι να βρεις το κουμπί, το ευαίσθητο σημείο του εφήβου για να μπορείς να τον «διαχειριστείς», αν βέβαια το βρεις, γιατί διαφορετικά θα είναι πολύ δύσκολα. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι όλη αυτή την κατάσταση οι έφηβοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, την εκμεταλλεύονται προς όφελός τους. Άλλωστε όλες οι αλλαγές που συμβαίνουν στους εφήβους, κυρίως οι σωματικές, τους προκαλούν μια σύγχυση, την οποία δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν γιατί δε διαθέτουν την ψυχραιμία και τη σύνεση που χρειάζεται με αποτέλεσμα να αντιδρούν με άσχημο τρόπο.

    Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα κεφάλαιο στη ζωή του κάθε ανθρώπου που τον απασχολεί διαρκώς και διακαώς, αν μου επιτρέπεται. Ποιος δεν έχει πληγωθεί από υποτιθέμενους φίλους; Ποιος δεν εμπιστεύτηκε λάθος ανθρώπους; Ποιος δεν θα ήθελε να γυρίσει πίσω τον χρόνο για να πει κάτι που δεν είχε πει ή για να πάρει πίσω κάτι που είπε; Αυτό που μένει σε μένα σχετικά με τις σχέσεις μου με τους άλλους, είναι αυτό που μένει στο τέλος…ποιος θα είναι εκεί να σε πάρει μια αγκαλιά όταν το χρειάζεσαι ή να σε πιάσει από το μπράτσο για να σε σηκώσει όταν έχεις πέσει κάτω, ακόμα κι από δική σου επιλογή.

    Άφησα τελευταίο το θέμα της απώλειας, γιατί θεωρώ ότι έχω μια παραπάνω εξοικείωση, από ό,τι θα ήθελα. Ξέρω ότι ίσως πριν αυτό που έγραψα ότι κανείς δε γλιτώνει από το θάνατο να μην άρεσε, αλλά είναι η αλήθεια. Έχοντας χάσει δύο πολύ δικούς μου ανθρώπους, είμαι σε θέση να το πω. Σε καμία όμως περίπτωση δεν είναι ίδιος ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούμε σε μια απώλεια. Σε καμία περίπτωση δεν συμβιβάζεσαι. Απλά μαθαίνεις να ζεις μαζί του, γιατί κι αυτό είναι κομμάτι της ζωής μας. Εγώ αυτό έκανα. Μπορεί να άργησα , αλλά έμαθα να ζω μαζί με τις αναμνήσεις μου, που μπορεί να με στενοχωρούν αλλά είναι ότι μου έχει μείνει από αυτούς τους ανθρώπους. Μην αφήσετε κανέναν να σας πει πως και πόσο θα θρηνήσετε. Ή πότε θα πρέπει να σταθείτε στα πόδια σας. Εσείς θα το αποφασίσετε. Κι επειδή είναι άγιες μέρες και ξέρω ότι συνήθως τέτοιες μέρες θυμόμαστε να επισκεφτούμε νεκροταφεία, η ανάγκη του καθενός να θυμάται και να πηγαίνει διαφέρει. Εγώ για παράδειγμα πριν χάσω τους δικούς μου ανθρώπους, δεν είχα πρόβλημα με τον χώρο του νεκροταφείου. Από τότε όμως που τους έχασα, είναι μερικές φορές που και μόνο στη σκέψη ότι θα πάω μου κόβονται τα πόδια, άσχετα κι αν έχω την ανάγκη να πάω.

   Πφφφφ και επειδή σαν να βάρυνε λίγο η ατμόσφαιρα, θα μιλήσω για τον έφηβο της ταινίας. Ο Σαμ είναι ένας έφηβος με πληγωμένο και στιγματισμένο  τον εσωτερικό του κόσμο από το διαζύγιο των γονιών του, που δε διστάζει να πει ότι μισεί τους γονείς του, να κρεμαστεί από την κρεμάστρα στο δωμάτιο του, να παίρνει τα χάπια του πατέρα του, απλά και μόνο για να μην νιώθει, να μην αισθάνεται τίποτα. Είναι χαρακτηριστικά και τα λόγια της μητέρας του, καθώς αναρωτιέται για το ποια μάνα δεν αντέχει το ίδιο της το παιδί; Απορία που νομίζω πολλές μητέρες την έχουν θεωρώντας ότι δεν τα έχουν καταφέρει στο ρόλο της καλύτερης μητέρας. Ξέρετε όμως κάτι, το θέμα δεν είναι ποια είναι η καλύτερη μητέρα, αλλά αυτή που θα καταφέρει να βγάλει στην κοινωνία έναν πολίτη αξιόλογο και που θα έχει κάτι να προσφέρει. Άλλωστε το να γίνεσαι μητέρα δεν είναι ένας διαγωνισμός για το ποια είναι η καλύτερη, αλλά ένα θείο δώρο και την ίδια στιγμή το πιο παράξενο πράγμα. Είναι κάτι σαν προσωπικός Δούρειος Ίππος.

      Θα κλείσω, ευχόμενη να έχουμε Καλό Πάσχα με υγεία και ό,τι καλό στις ψυχές μας, και υπενθυμίζοντας ότι η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις να αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα.

                                                       

                                                                     Xoxo,Κρούελα.

P.S.  δεν μπορώ να μην σας γράψω αυτό που είπε ο Αριστοτέλης «Οι μητέρες αγαπούν τα παιδιά τους πιο πολύ από τους πατεράδες. Κι αυτό, διότι πρώτον ο τοκετός είναι οδυνηρός, και δεύτερο, είναι σίγουρες ότι τα παιδιά που γέννησαν είναι δικά τους»(χαχαχαχα…)