The Wolf of Wall Street-Krouela's view!

Allo, allo,

     Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου;… πως περάσατε σε μια από τις πιο εμπορικές γιορτές που υπάρχουν;;; Ελπίζω να σας άρεσε και το post για τα Best cinema movie couples, αν δεν το είδατε, σπεύσατε! Ώρες του θεού το αφεντικό έψαχνε ταινίες και μόνο όταν έφτασε τις 150 σταμάτησε. Εγώ πρότεινα να ψάξουμε άλλα 50 ζευγάρια και να φτάσουμε τα 200, αλλά το αφεντικό-αρχισυντάκτρια–φίλη (καιρό είχα να το γράψω)  δεν ήθελε, για να  μην κουράσουμε.

      Μιας που έγραψα για κούραση, ήρθε η στιγμή να σας βάλω σιγά σιγά στο κλίμα για την ταινία της εβδομάδας. Λοιπόν το τόλμησα είναι η αλήθεια. Ποιο; Θα με ρωτήσετε… να δω αυτή την ταινία, την τρίωρη ταινία, την χωρίς τίτλους αρχής ταινία. Μα είναι δυνατόν, χωρίς τίτλους; Τέσπα, ποια είμαι εγώ που θα κρίνω τους άλλους (καλά μην σχολιάσει κανείς σας εδώ, δεν θα είναι υπέρ μου το ξέρω, πείτε ότι ήταν μια ρητορική ερώτηση) και θα τους πω τι να κάνουν και πώς;

     Είπα λοιπόν κι εγώ τα Oscar πλησιάζουν, ήρθε η στιγμή να καλοπιάσω το αφεντικό (γιατί θέλει να με βάλει να ξενυχτήσω μάλλον να ξημερώσω με τη διαφορά της ώρας και να της κάνω παρέα που θα τα δει… χααχαχχαχαχααχαχαχα καλό το ξέρω! Αλλά μην της πείτε τίποτα) και να σχολιάσω μια ταινία υποψήφια για Oscar καλύτερης ταινίας. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να δω αρκετές από αυτές που είναι υποψήφιες, αλλά μάλλον δεν με ήθελαν. Σε μία που πήγα να δω κοιμήθηκα στη μέση, λίγο που ήμουν κουρασμένη, λίγο που ήταν αργά το βράδυ για μένα να δω ταινία που δεν ξέρω, λίγο τα λόγια του παπά, τέσπα σκέφτηκα λοιπόν σε αυτήν να τη δω νωρίς το απόγευμα. Έτσι κι έκανα λοιπόν.

      Έκοψα φρούτα, πήρα μπουκαλάκι με νερό και τις μαστίχες μου (εντάξει πήρα και τη μερέντα)σε περίπτωση που νύσταζα να μασήσω. Και ξεκίνησε. Ένα θα πω, ο Leo μεγάλωσε. Δεν γίνεται να παίζει πλέον τον 22άχρονο. Ας σοβαρευτούμε, ναι θα είναι πάντα εκείνο το αγόρι από τον Τιτανικό και τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, που όλες αγαπήσαμε. Αλλά το αγόρι μεγάλωσε (κυνηγώντας τα μοντέλα-αγγελάκια) και μετά τον «Πληροφοριοδότη», το «Ματωμένο διαμάντι», τον «Δρόμο της επανάστασης», τον «Django» και φυσικά τον «Υπέροχο Gatsby», φέτος είναι υποψήφιος για όσκαρ για την ταινία  «The wolf of the wall street». Ναι για αυτή θα σας γράψω σήμερα.

     Χρήμα, χρήμα, χρήμα! Τι άλλο; Γυναίκες, σεξ, ναρκωτικά και λεφτά, πολλά λεφτά! Και όλα αυτά τη δεκαετία του ’90, στο κλίμα απάτης που ενεπλάκη και η Wall Street, για να αποδειχθεί ότι ο μεγάλος Τζόρνταν Μπέλφορντ (ο Λέο) αρνείται να ξεσκεπάσει την απάτη που κρύβεται από πίσω του. Φιλάργυρος, εθισμένος σε ναρκωτικά, αλκοόλ, γυναίκες και σεξ ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο σε μία από τις πολύ καλές του ερμηνείες, μας πείθει ότι ο αλαζονικός και αυτοκαταστροφικός τύπος που ενσαρκώνει του πάει. Δεν φοβάται να τσαλακωθεί και μάλιστα αρκετά, καθοδηγούμενος για 5^η φορά από τον Μάρτιν Σκορσέζε.

    Θεωρώ ότι είναι από εκείνες τις τρίωρες ταινίες που θα μπορούσαν να έχουν τελειώσει στο δίωρο. Και σε ένα δίωρο που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τίτλους αρχής! (μπηχτή για υπεύθυνους της ταινίας, όχι ότι θα το διαβάσουν αλλά γιατί να μην κάνω κι εγώ το κομμάτι μου ότι είμαι διεθνής;) Πολλοί ήταν αυτοί που στάθηκαν και στην παρουσία του Μάθιου Μακόναχι, ποια παρουσία; Που είναι σε δύο σκηνές στην αρχή; Σιγά τα αβγά(ή αυγά ή τα ωά και τα τρία σωστά είναι, χα!) και εγώ μπορώ να κάνω τα ου-ου που έκανε χτυπώντας το στέρνο μου, αλλά το μόνο που θα πετύχω είναι να με ντύσουν με ένα λευκό πουκαμισάκι που κουμπώνει από πίσω.

   Το θέμα θα μπορούσε άνετα να είναι προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα του 1999, με τη διαφορά ότι εδώ δεν έχουμε το FBI για να αναλάβει να τακτοποιήσει την υπόθεση. Τότε, ο Τζόρνταν έφαγε 20 μήνες φυλάκιση, που μου φαίνεται λίγο παράξενο η ποινή του να ήταν τόσο μικρή, για χρηματιστηριακή απάτη και για μη συνεργασία με το FBI. Αλλά οκ δεν είμαι αρμόδια για αυτό, απλά παραξενεύτηκα!

     Είναι μία ταινία καλογυρισμένη, με πολύ καλές ερμηνείες και μας μεταφέρει με επιτυχία την απληστία και την υπερβολή μέσα στην οποία ζούσαν. Μέχρι και ο Λέο είπε κάποια στιγμή ότι βγάζει περισσότερα από αυτά που μπορεί να ξοδέψει και να διαχειριστεί, φανταστείτε! Είναι μια ταινία προκλητική δεδομένου της οικονομικής δυσπραγίας που επικρατεί, αφού ξεκινά με τον Λέο να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών(να είναι καλά το αφεντικό έμαθα ότι ήταν βιταμίνη Β και ησύχασα) με τη βοήθεια ενός χαρτονομίσματος των 100 δολαρίων και στη συνέχεια το πετά στα σκουπίδια, που βρίσκονται και άλλα τέτοια χαρτονομίσματα. Όχι τίποτα αλλά δεν μπορούσα να μπω μέσα στην οθόνη για να βγάλω την εφορία μου.

    Τώρα αν την έχετε δει ή θέλετε να τη δείτε ή μπορεί να θέλατε να τη δείτε και μόλις σας απέτρεψα από το να τη δείτε, κάντε ό,τι θέλετε, δημοκρατία έχουμε (ναι ναι το λέει η νομοθεσία μας από το καλοκαίρι του 1974), απλά αν την δείτε πείτε μου και σεις τη γνώμη σας , για να ξέρω αν είμαι μόνο εγώ η παράξενη της υπόθεσης. Και επειδή δεν έγραψα κάτι έξυπνο σήμερα αποφάσισα να κλείσω το σημερινό post δανειζόμενη τα λόγια του Ρώσου Τολστόι πως «Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.»

                                                                 Xoxo, Κρουέλα.

 

*Δείτε ακόμη: The Wolf of Wall Street