The Notebook (2004)! (Krouela's view)

Allo, allo

"Δεν είμαι τίποτα ξεχωριστό, ένας  κοινός άνθρωπος με κοινές σκέψεις. Αγάπησα με όλη μου την καρδιά και την ψυχή μου και για μένα αυτό ήταν αρκετό".

Έτσι blogφιλαράκια μου, ξεκινά μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Ναι καλά καταλάβατε, είναι ροζ, αγόρι συναντά κορίτσι και αγαπιούνται (αν και τσακώνονται ΠΟΛΥ όντως αγαπιούνται), χωρίζουν, τα ξαναβρίσκουν. Τους βλέπουμε σε μεγάλη πια ηλικία να προσπαθούν να θυμίσουν ο ένας στον άλλο την ιστορία της ζωής τους και της δικής τους μοναδικής αγάπης, ελπίζοντας σε μία έκλαμψη της τελευταίας στιγμής για την ολόκληρη και γεμάτη ζωή τους, έτσι όπως έχει καταγραφεί σε ένα Ημερολόγιο.

Μην μου πείτε ότι δεν σας βοήθησα, ειδικά με την τελευταία φράση μου. Τι;;;; Ακόμα;;;; Τέλος των πάντων. Σήμερα θα σας γράψω για το The Notebook, ελληνιστί Το Ημερολόγιο, με τον Νόα και την Άλι, δηλ. με τον Ryan Gosling (πριν την πλαστική στη μύτη-ποια μιλάει, τέσπα) και την Rachel McAdams (πόσο της πάει αυτό το χρώμα στο μαλλί, το καστανό με κάποιες δόσεις κόκκινου).

Είναι από τις λίγες ροζ-φούξια ταινίες, που περνούν τα μηνύματα που περνούν και μιλούν  με τόσο ωραία λόγια για τη δύναμη της αγάπης και την διαχρονικότητά της. Έχουμε  το γνωστό και δύσκολο ειδύλλιο που ένα χωριατόπουλο ερωτεύεται μία κοπέλα που έχει τα πάντα και όλο το μέλλον να απλώνεται μπροστά της. Κι εκείνη όμως ερωτεύεται το άξεστο και ακαλλιέργητο αγόρι και είναι «πολύ φιλική με το αγόρι στο αμάξι» όπως σχολιάζει και ο πατέρας της. Είναι από εκείνα τα ζευγάρια που θα κάνουν πράγματα ασυνήθιστα όπως το να ξαπλώσουν στη μέση του δρόμου και να κοιτούν το φανάρι που αλλάζει χρώματα (κόκκινο-πράσινο-πορτοκαλί) και μετά από λίγο θα χορέψουν χωρίς μουσική απλά και μόνο για να ζήσουν τη στιγμή και φυσικά δεν θα διστάσει ο Νόα να κρεμαστεί από τη ρόδα στο λούνα παρκ προκειμένου να κερδίσει ένα ραντεβού με την Άλι. Θα κάνουν όμως και τα συνηθισμένα τους όπως το να κάνουν ποδηλατάδα, να περπατήσουν, να γελάσουν με χαζομάρες, να πάνε για μπάνιο φορώντας τα μαγιό εκείνης της εποχής (αίσχος) και φυσικά να τσακώνονται με τον δικό τους μοναδικό τρόπο (πόσο γέλασα στον τελευταίο τους τσακωμό!).

Είναι από εκείνα τα ζευγάρια που ζουν τον έρωτα τους στο έπακρο και με πάθος κι όταν πλησιάζει η στιγμή του αποχωρισμού-διότι πρόκειται για ένα καλοκαιρινό ειδύλλιο-  το πλούσιο κοριτσόπουλο καλεί το άξεστο χωριατόπουλο με την κανοτιέρα (τη φανελίτσα ντε) να πάει μαζί της και στην ερώτηση του τι θα κάνει στη Νέα Υόρκη, η απάντηση της δείχνει ξεκάθαρα την αγάπη και την εξάρτησή της από αυτόν. Το «θα είσαι  μαζί μου» δεν ήταν αρκετό για να τον κρατήσει κοντά της, άσχετα αν αμέσως μετά τον  έδιωχνε και τον χαστούκιζε.

 Παρ’ όλο που την αγαπώ πολύ αυτή την ταινία δεν μπορώ να μην σας αποκαλύψω τα λάθη της ταινίας από τη δική μου πάντα οπτική γωνία. Λοιπόν, θα ξεκινήσω από το αυτοκίνητο της Άλι, που όταν πηγαίνει να τον βρει μετά από κάποια χρόνια από την ταραχή της που τον βλέπει προσπαθεί να φύγει γρήγορα κι αφού πέφτει πάνω στον φράχτη κάνει τάχα μου δήθεν ότι το αυτοκίνητο δεν παίρνει μπρος. Έλα όμως που το βράδυ-όταν επιτέλους θα φεύγει μετά από ώρες που έκατσαν και μίλησαν-το αυτοκίνητο θα ανάψει αμέσως. Ούτε για τα μάτια του κόσμου και συγκεκριμένα των θεατών δεν το φρόντισαν. Τέσπα, και συνεχίζω, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το γαλλικό στα νυχιά, μα υπήρχε εκείνη την εποχή το γαλλικό; Δεν το ξέρω αυτό, αλλά πέραν αυτού δεν ήταν και ωραίο. Θα προσθέσω τα ανδρικά παντελόνια που ήταν 2 νούμερα μεγαλύτερα και έφταναν μέχρι το στομάχι, τα 365 γράμματα του Νόα που η μητέρα  έκρυβε και τελικά έδωσε στην Άλι, που δεν ήταν 365 παιδιά μην κοροϊδευόμαστε τώρα, και τα τόξα που οδήγησαν την Άλι στο δωμάτιο ζωγραφικής. Αυτά τώρα τι ήταν; Αυτοκόλλητα;; Πού τα βρήκε μέσα στη νύχτα; Ή μήπως ήταν μπογιά;; By the way, θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον Ryan  για τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες δούλευε, κι αυτό γιατί είχε μια πολύ δύσκολη σκηνή, με κατεβασμένο παντελόνι ανεβαίνει τις σκάλες και κουβαλά και την Rachel (μήπως του έβαλαν βαρέα και ανθυγιεινά σε αυτή την σκηνή;)

Και επανέρχομαι στο  θέμα της ταινίας και συγκεκριμένα σε αυτό το περίεργο για εκείνη την εποχή ζευγάρι που μετά την επανένωσή του, ζουν αχώριστοι μέχρι τα γεράματα τους, αντιμετωπίζοντας και αρκετές δυσκολίες. Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της Άλι για ένα ωραίο άσπρο ξύλινο σπίτι με βεράντα και θέα στη λίμνη, τους βλέπουμε σε μεγάλη πια ηλικία να ζουν σε αυτό, το οποίο έχει γίνει πλέον χώρος για ηλικιωμένους με προβλήματα υγείας. Και δυστυχώς σε αυτό ζουν, εξαιτίας της άνοιας που έχει η Άλι και δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτε από το κοινό και έντονο παρελθόν τους και τα όσα έχουν περάσει. Παρ’ όλα αυτά δεν το βάζει κάτω ο Νόα και προσπαθεί κάθε μέρα διαβάζοντάς της το ημερολόγιο να της θυμίσει κάτι, έστω και ποιος είναι αυτός που στέκεται απέναντί της υπομονετικά και περιμένει μια τελευταία αναλαμπή από τη γυναίκα που αγάπησε με όλη του τη δύναμη.

Και κλείνοντας, θα δανειστώ κάποια από τα πιο ωραία λόγια που έχουν ειπωθεί ποτέ για την αγάπη. "Πιστεύετε ότι η αγάπη μπορεί να κάνει θαύματα; Η αγάπη μπορεί να κάνει ό,τι θέλουμε εμείς. Κι αν στο μέλλον συναντηθούμε, έχοντας πλέον νέες ζωές, θα σου χαμογελάσω  και θα θυμηθώ πως περάσαμε ένα καλοκαίρι στη φύση μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλο την αγάπη. Κι αυτό γιατί, η καλύτερη αγάπη είναι αυτή που ξυπνά τη ψυχή και μας οδηγεί ψηλά, ανάβει φωτιές στην καρδιά και γαληνεύει τις ψυχές μας."

                                                                        Xo,xo Κρουέλα

P.S.1:  Όσοι την έχετε δει ή θα την δείτε θα μου πείτε γιατί δεν σχολίασα την πρώτη φορά που επιχείρησαν να ολοκληρώσουν τη σχέση τους. Μα τι να σχολιάσω; Η φλυαρία που είχε πιάσει την Άλι έκανε την σκηνή να γίνει αρκετά χιουμοριστική μέσα από τις τόσες απορίες που δικαιολογημένα είχε, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να τις λύσει. Εεε θα μου πείτε πότε θα τις έλυνε; Ε ας ρωτούσε πριν ή να περίμενε την έκπληξη κάτι σαν κίντερ-έκπληξη.

P.S.2: Βλέποντας το αφεντικό-αρχισυντάκτρια-φίλη να ανεβάζει ανελλιπώς αυτή την εβδομάδα, ήταν σαν να μου έλεγε «Άντε κοπελιά γράψε και συ τίποτα» και με άγχωσε με αποτέλεσμα να μην μπορώ να αποφασίσω για ποια ταινία να γράψω κι όταν αποφάσισα δεν ήξερα τι να προωτοσχολιάσω και με έπιασε φλυαρία. Αν θυμηθώ κάτι που ξέχασα να σχολιάσω θα γράψω και part 2 (σαν απειλή ακούστηκε αυτό χαχα)