The King's Speech - Krouela's view

Allo, allo

    Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Πώς ήταν αυτή η βδομάδα; Είχατε κι εσείς προβλήματα επικοινωνίας και ψυχονευρωτικά; Η «συννυφάδα» είπε ότι οφείλονται στα άστρα…δεν ξέρω έτσι μου είπε! Ως ταυρίνα με ταυρίνα, έχω αρκετά γνωρίσματα του ζωδίου σε σημείο ανησυχητικό ορισμένες στιγμές, αλλά και πάλι δεν ξέρω αν πιστεύω στα ζώδια. Είμαι σε δίλημμα, λες και πρόκειται να διαλέξω ανάμεσα σε μπακλαβά και γαλακτομπούρεκο, γι ‘αυτό και τρώω μισό και μισό.

     Επειδή το βλέπω ότι θα φλυαρήσω πάλι χωρίς λόγο, θα αρχίσω να σας δίνω στοιχεία για την ταινία αυτού του post. Λοιπόν, την ταινία αυτή την είχα δει πριν 3 περίπου χρόνια με τη Σοφία και την Ιωάννα (στο αφεντικό δεν μιλούσα τότε, χα!) και είχαμε κάνει κοπάνα από τη σχολή. Ήταν καθημερινή, οπότε η αίθουσα δεν είχε πολύ κόσμο, όπως μου αρέσει, και την απόλαυσα την ταινία. Συνεχίζω και λέω ότι, είναι οσκαρική ταινία, τώρα δεν θυμάμαι αν πήρε όσκαρ καλύτερης ταινίας, αλλά ο πρωταγωνιστής τον οποίο κυριολεκτικά λατρεύω, πήρε όσκαρ για την ερμηνεία του σε αυτή την ταινία. Ήταν άλλωστε ένας ρόλος αρκετά απαιτητικός, με στοιχεία αυτοσαρκασμού τις στιγμές που έπρεπε να γίνουν.

      Ο πρωταγωνιστής, ο Colin Firth (ξέρω ουάου) έδωσε μία άλλη πνοή στον ρόλο του διαδόχου και κατόπιν βασιλιά της Βρετανίας, του Γεωργίου του 6^ου ή Μπέρτυ, όπως τον έλεγε η οικογένεια του (δεν θυμάμαι τα υπόλοιπα ονόματα ήταν γύρω στα 5). Κατάφερε να με κάνει να τον συμπονέσω, να κρύψω το πρόσωπο μου από ντροπή (όπως έκανα στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, όταν η κοπέλα που έλεγε τον όρκο ξέχασε–έχασε τα λόγια της) όταν εξαιτίας του προβλήματος του, του τραυλισμού, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που είχε ως γιος του βασιλιά Γεωργίου του 5^ου και να με κάνει να χαμογελάσω όταν αυτοσαρκαζόταν για το πρόβλημά του.

   Ο Colin (ναι ναι έχω οικειότητα μαζί του - Σοφάκι μην με δείρεις)  ο αγαπημένος όλων μας Marc Darcy από “Το ημερολόγιο της Bridget Jones” , ο αγαπημένος μου Mr. Darcy από την πολυαγαπημένη μου πεντάωρη ταινία «Περηφάνια και προκατάληψη» (για την οποία θα σας γράψω σε κάποιο από τα επόμενα post),  o Jamie από το «Love actually», o Henry Dashwood από το «What a girl wants», ο Johannes Vermeer από «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι», ο Frank από το «Then she found me», φυσικά ο Harry  από το «Mamma mia», ο  Lord Henry Wotton από το «Dorian Gray», με εκπλήσσει ευχάριστα κάθε φορά. Ιδιαίτερα αυτή η βρετανική του προφορά ρε παιδί μου, σε σαγηνεύει.

    Καλέ τον τίτλο της ταινίας δεν σας είπα, χαχαχαχα ξεχάστηκα και… παρασύρθηκα. Η ταινία μας λοιπόν είναι η “The king’s speech”, ελληνιστί «Ο λόγος του Βασιλιά». Σε αυτή βλέπουμε ότι ενώ αρχικά μετά τον θάνατο του βασιλιά Γεωργίου του 5^ου τον διαδέχεται ο μεγάλος αδελφός (που δεν θυμάμαι το όνομα του), λόγω της έκπτωτης ζωής του με μία κυρία δις διαζευγμένη, παραιτείται και στο θρόνο ανεβαίνει ο Μπέρτυ. Αντιμέτωπος πλέον ξεκάθαρα με τον μεγαλύτερο φόβο του, να μιλήσει μπροστά από το μικρόφωνο και να τον ακούσουν όλοι που …τραυλίζει, καταφεύγει στις ασυνήθιστες και πρωτότυπες μεθόδους του Λάιονελ, ενός ανθρώπου που στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε βοηθήσει στην αποκατάσταση της ομιλίας των στρατιωτών , που εξαιτίας της βιαιότητας και της φρικαλεότητας είχαν χάσει την ομιλία τους. Δεν διστάζει λοιπόν ο Μπέρτυ να αφήσει κατά μέρος την αριστοκρατική και ντελικάτη του αγωγή, να πει λέξεις που δεν ταιριάζουν όσο να είναι σε έναν βασιλιά, όπως f*** ,s***. Και όλα αυτά για να καλύψει το κενό που κάνει εξαιτίας του τραυλισμού του, και φυσικά για να πάρει το κουράγιο να συνεχίσει.

      Σε όλα αυτά σύμμαχοί του, η σύζυγός του και τα παιδιά του (η σημερινή βασίλισσα Ελισάβετ και η αδελφή της Μάργκαρετ). Τελικά, με τον μεγαλύτερο του φόβο θα έρθει αντιμέτωπος σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της Βρετανίας, στην εμπλοκή της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είναι που θα πρέπει να φανεί αντάξιος των προσδοκιών των Βρετανών και φυσικά όλης της βασιλικής ηγεσίας που τον αμφισβητούσε, εξαιτίας  της αδυναμίας του να μιλήσει με δυνατή και στεντόρεια φωνή για να πείσει το λαό του.

    Σε αυτή την ταινία χάρηκα πολύ που είδα γνωστούς και αγαπημένους ηθοποιούς όπως τον Geoffrey Rush στο ρόλο του λογοθεραπευτή Λάιονελ, την Jennifer Ehle στο ρόλο της συζύγου του λογοθεραπευτή (δεν εμφανίζεται και ιδιαίτερα στη ταινία αλλά την αγαπώ στο ρόλο της Ελίζαμπεθ στο «Περηφάνια και προκατάληψη», btw εκείνη η σκηνή στη λίμνη πόσο μου αρέσει, αλλά άλλη φορά αυτά) και φυσικά την Helena Bonham Carter στο ρόλο της συζύγου και συμπαραστάτη του Μπέρτυ.

    Θα καταλάβατε νομίζω ότι σας την συστήνω ανεπιφύλακτα αυτή την ταινία, αν δεν την έχετε δει. Και θα κλείσω γράφοντάς σας ότι δεν μπορεί να υπάρξει αποτυχία γι’ αυτόν που δεν έχει χάσει το κουράγιο του, τον χαρακτήρα του, τον αυτοσεβασμό του και την αυτοπεποίθησή του. Είναι ακόμα βασιλιάς. (ναι κλεμμένο είναι, αλλά δεν θυμάμαι από ποιον χα!)

                                                              Xoxo,Κρουέλα.