Feast of love - Krouela's View!

Allo, allo,

      Τι μου κάνετε blogφιλαράκια μου; Πώς είμαστε;…πάντα καλά. Εγώ πάλι εκεί που ανακάτευα το ζαχαρούχο ελπίζοντας  όλο αυτό που είχα στο μυαλό μου (ναι έχω κι εγώ ένα τέτοιο) να γίνει το bannofie που ήθελα(by the way ξέρω ότι δεν σας ενδιαφέρει αλλά από εικόνα σκίζει,  από γεύση αύριο θα μάθω…ελπίζω να μην γίνουμε ρεζίλι –χα!) σκεφτόμουν ταυτόχρονα με την τοπική γυμναστική που έκανα στο μπράτσο μου, για ποια ταινία να σας γράψω σήμερα. Να μείνω στο πνεύμα για κάποιους των ημερών ελέω αγίου ή να αλλάξω ατμόσφαιρα;

    Τελικά αποφάσισα να μείνω στο πνεύμα και σας θέτω το ερώτημα που τίθεται και στην ταινία για την οποία αποφάσισα να σας γράψω. Πιστεύετε ότι η αγάπη είναι ένα παιχνίδι της φύσης στους ανθρώπους για να κάνουν περισσότερα παιδία ή πιστεύετε ότι είναι το παν, το μόνο που δίνει νόημα σε αυτό τον τρελό κόσμο; Οεο για απαντήστε….σας προκαλώ! Μην μου αλλάξετε όμως απόφαση μετά.

      Εγώ πιστεύω ότι η αγάπη είναι αυτό που σου προκαλεί απέραντη και αληθινή ευτυχία σε κάθε στιγμή της ζωής σου... Αυτό πού σε κάνει να πιστεύεις ότι ο κόσμος σου ανήκει! Η αγάπη είναι ένα μοναδικό συναίσθημα που σε κινεί και σε παρακινεί  να γίνεις ένα με τον άλλον, αυτόν που είναι αντικείμενο της αγάπη σου, συμφωνώντας με αυτό που είχε πει ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης: «Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ…». Κι επειδή συμφωνώ και με τον Πάολο Κοέλιο που είχε πει ότι είναι ανώφελο να μιλάς γι’ αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της, αφήνω τον καθένα σας χωριστά να βιώσει την αγάπη όπως θέλει ο ίδιος, χωρίς να χρειαστεί να την ορίσετε, γιατί τότε ίσως είναι που  χάνεται το βαθύτερο νόημα της.

     Νομίζω όμως ότι δεν σας έδωσα κανένα βοηθητικό στοιχείο για την ταινία. Την είδα για πρώτη φορά πριν από 7 χρόνια και κάθε φορά τα ίδια. Δεν βάζω μυαλό, το ξέρω(ξεροκέφαλη ταυρίνα τα έχουμε πει αυτά!). Την πρώτη φορά λοιπόν είχα κλάψει τόσο πολύ που με είχε πιάσει πονοκέφαλος, αφήστε που τα είχα βάλει και με το τότε boy που είχε το θράσος να μου προτείνει να την δω, όχι τίποτα είχα μείνει εκείνο το βράδυ νηστική και άυπνη(ναι δεν ήξερα τότε ότι απαγορεύονται το βράδυ τέτοιου είδους ταινίες). Τεσπα, πάλι ξέφυγα… λοιπόν στην ταινία παίζει ο μοναδικός Morgan Freeman, ο Greg Kinnear, η Alexa Davalos και η Radha Mitchell . Ένας διαλογισμός για την αγάπη και τις διάφορες ενσαρκώσεις της, μέσα σε μια κοινότητα φίλων στο Όρεγκον. Και περιγράφεται ως μια εξερεύνηση των μαγικών, μυστηριωδών και μερικές φορές οδυνηρών ενσαρκώσεων της αγάπης…

       Μπα εεεε;;;; Λοιπόν η σημερινή μας ταινία είναι η “Feast of love” … ναι όντως πρόκειται για μια γιορτή της αγάπης, καθώς βλέπουμε άλλους από τους πρωταγωνιστές να ξέρουν ακριβώς τι θέλουν κι άλλους να μην ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. Ο Bradley  χωρίζει μετά από 7 περίπου χρόνια γάμου, αφού αποδείχτηκε ότι η γυναίκα του έχει άλλες… προτιμήσεις (ναι, όντως άργησε να το καταλάβει και δεν είναι ξανθιά-χωρίς παρεξήγηση άλλωστε και εγώ μια καστανόξανθη είμαι) και ξαναπαντρεύεται την Diana, η οποία πριν παντρευτούν τα είχε με παντρεμένο, ο οποίος λίγο αργότερα χωρίζει τη γυναίκα του όντας ερωτευμένος με την Diana. Έτσι χωρίζει κι εκείνη και ο Bradley μένει πάλι μόνος και ένα βράδυ καταλήγει στο νοσοκομείο αυτοτραυματιζόμενος  (σόρρυ κύριε Μπαμπινιώτη αν δεν υπάρχει αυτή η λέξη) με ένα μαχαίρι κουζίνας… εεε εντάξει το βρήκατε! Εκεί στα ράμματα είχε το θράσος να την πέσει στη γιατρίνα… η Chloe από την άλλη ήξερε ακριβώς αυτό που ήθελε και το διεκδίκησε πληρώνοντας ένα τίμημα, έκανε τα πάντα για αυτόν τον άνθρωπο, του έδωσε τα πάντα και ήταν πρόθυμη να χάσει τα πάντα για να είναι μαζί του, γιατί απλά ήταν ερωτευμένη μαζί του…

       Πάνω κάτω αυτές είναι οι ιστορίες που συνθέτουν την ταινία. Είναι παράξενο αυτό που κάνει η ευτυχία σε εμάς τους ανθρώπους, αφού είναι απροσδόκητη και μας βρίσκει πάντα. Και αυτό το απροσδόκητο για κάποιους είναι το πιο πολύτιμο δώρο…και το δοκιμάζουν. Άλλωστε όπως λέει και ο αγαπημένος Λέο Μπουσκάλια «Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για να αγαπάς και όχι για να πάρεις ανταπόδοση- αυτό δεν είναι αγάπη. Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις. Και όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις να αποτύχεις. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στην ζωή σου είναι να μην ρισκάρεις ποτέ!»

       Και οι πρωταγωνιστές μας ρίσκαραν και διεκδίκησαν είτε θα έβγαιναν νικητές είτε όχι, γιατί ήξεραν πότε δύο άνθρωποι ανήκουν ο ένας στον άλλο ή τουλάχιστον ταιριάζουν και στο μεγάλο ερώτημα «Ν’ αγαπάς ή ν’ αγαπιέσαι;» ο Νίκος Εγγονόπουλος απαντά «Να αγαπάς!» χωρίς δεύτερη σκέψη, άλλωστε η ζωή μας δίδαξε ότι η αγάπη δε συνίσταται στο να κοιτάμε ο ένας τον άλλο, αλλά στο να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση… Γι’ αυτό αγαπημένοι μου μέχρι το επόμενο post αγαπάτε για να ζήσετε, ζήστε για ν' αγαπάτε (παραφράζοντας και λίγο τα λόγια του εθνικού μας ποιητή).

                                                              Xoxo, Κρουέλα.